Uitgeverij Guggenheimer

Na al zijn avonturen uit De terugkeer van Bonanza en Guggenheimer wast witter lijkt Guggenheimer, rijker dan Croesus, machtiger dan Zeus, van plan zich in stilte terug te trekken. Hoewel, terugtrekken? Als hij bij toeval ontdekt dat het medium literatuur het volgens bepaalde prognoses in de 21ste eeuw volop gaat maken, schiet hij op de hem eigen wijze uit de startblokken en besluit hij om uitgever te worden - en meteen ook de allerbeste uitgever die in het Vlaamse letterland ooit is opgestaan. Geen half werk, redeneert hij als vanouds, en hij begint als hoofd van Uitgeverij Guggenheimer alvast concurrerende bedrijven volop de duvel aan te doen, waarbij een aantal literaire boegbeelden niet ongeschonden blijft. Daarnaast zorgt hij er natuurlijk voor dat hij, met hulp van zijn onafscheidelijke secondanten Debbie en De Volder, een uniek eigen fonds op poten krijgt (fictie, non-fictie en poëzie). Guggenheimers hoofd loopt om, maar hij houdt niet op voordat zijn doel bereikt is: een Guggenheimer-boek op nummer één, nummer twee en nummer drie van de Vlaamse boekentoptien! Waarbij hij tussendoor ook nog eens zijn grote liefde, zijn ex-vrouw Ellen, voor de zoveelste keer uit de put moet helpen. Zoals we van hem gewend zijn, omringt Guggenheimer zich op zijn tocht naar al weer een nieuw hoogtepunt in zijn leven met allerlei bekende en minder bekende figuren, die uitsluitend tot taak hebben Guggenheimers aureool aan het eind van de klim nog oogverblindender te laten stralen dan ooit tevoren. De pers over De terugkeer van Bonanza: 'eenmaal in de lach geschoten hield ik niet meer op. Dit is een leuk, erg leuk boek.' HANS GOEDKOOP, NRC HANDELSBLAD • 'Als ik voor dit boek een bordje omhoog mocht houden (...) zou dat een negen zijn.' RONALD GIPHART, HET PAROOL • 'Dat was werkelijk een tijd geleden, dat ik nog eens zo onbedaarlijk heb gelachen om een boek.' ED VAN EEDEN De pers over Nog drie keer slapen en ik word wakker: 'Dan krijgen we de tegendraadse, grimmige, maar waarachtige poëzie te lezen die de literatuur van Brusselmans zo bijzonder maakt.' HANS WARREN, GPD • 'Een van zijn beste boeken' NBD De pers over Het einde van mensen in 1967: ‘Een meesterwerk’ MAX PAM, HP,’DE TIJD