Voetnoot

Zijn dagelijkse column op de voorpagina van de Volkskrant is niet bedoeld als provocatie, wel om te kijken hoe ver hij kan gaan.

Sinds 29 maart 2010 schrijft Arnon Grunberg dagelijks de korte column Voetnoot op de voorpagina van de Volkskrant. Over uiteenlopende onderwerpen als de kredietcrisis, ritueel slachten, ontwikkelingshulp, zijn oude moeder en de schaamlippen van zijn vriendin. De reacties van lezers zijn veelvuldig: van ontroerende bijval tot boosheid en woede.

Grunberg: 'Een van de Voetnoten die de meeste boze brieven teweegbracht, was die over de cabaretier Huijbregts en zijn optreden in Zomergasten. Kennelijk is Huijbregts een geliefd persoon, en bovendien was die column ook wat badinerend over het medium televisie. Als ik over mijn moeder schrijf, krijg ik daarentegen altijd veel bijval.

'Als je iedere dag zo'n stukje schrijft, moet je niet voorspelbaar worden, en af en toe de verwachtingen onderuithalen. Daarom ben ik soms heel persoonlijk. Zoals over de schaamlippen van mijn vriendin, waar ik ook veel reacties op kreeg. Sommigen spraken er schande van, anderen vonden het juist verfrissend. Juist als het om iets seksueels gaat, vind ik het spannend te kijken hoe ver je kunt gaan. Kijken hoe ver je zo'n Voetnoot kunt oprekken, wat wel en wat niet wordt geaccepteerd, zonder dat het vulgair wordt. Het is daarbij overigens nooit mijn bedoeling te provoceren, alleen maar vanwege het provoceren.

'Ik realiseer me dat het podium waarop ik me nu begeef door die stukjes veel groter is geworden. Voor sommigen zijn die Voetnoten het belangrijkste dat ik doe. Ik ben blij dat ik niet in Nederland woon en dat ik niet al te veel vereenzelvigd word met wat ik doe. Op het moment dat je door de stad gaat lopen met een houding van: 'Kijk, hier ben ik, de Voetnoten-schrijver', klopt het al niet meer. Maar je moet het ook niet overschatten: gelukkig bestaan er ook mensen die helemaal niet lezen: geen boeken, geen kranten, geen voetnoten