Het Einde Van Mensen in 1967

Met nostalgie kijkt Herman Brusselmans in deze verhalenbundel terug op de archetypische Vlaamse volksmensen en hun nietig lijkende, maar onderhuids broeiende en bruisende levens op het platteland van de jaren zestig. Hij maakt hierbij gebruik van zijn kennis van zaken, zijn aangeboren mededogen met de outcasts en de simpele zielen en zijn geloof in de universaliteit van alles wat menselijk is: liefde, haat, verlangen, nijd, jaloezie, ambitie, angst, hartstocht, eeuwige tekortkoming en alles wat hiermee samenhangt.

Personages die in het ene verhaal een hoofdrol hebben, komen in andere verhalen terug in een bijrol. Wat in het ene verhaal raadselachtig lijkt, verkrijgt klaarheid in andere verhalen. Waarover men in het ene verhaal fluistert, schreeuwt men het uit in andere verhalen. De cirkel wordt steeds ronder.

'Het einde van mensen in 1967' is na zijn debuut 'Het zinneloze zeilen', Brusselmans' tweede verhalenbundel. Beide zijn merkwaardige buitenbeentjes in het immense oeuvre van de beroemde romancier en columnist die desondanks, ook in 'Het einde van mensen in 1967' geheel zichzelf blijft: spits, diepzinnig, grappig, verrassend - en uitermate uitzonderlijk.