Donderdagmiddag. Halfvier.

'Dit is een boek over kinderen. Over mensen die kinderen willen maar ze niet kunnen krijgen, of ze kunnen krijgen maar ze niet willen, of ze krijgen zonder ze te willen, of ze willen en ook krijgen. En omdat het een boek over het hebben en krijgen en willen van kinderen is, is het ook een boek over liefde, en over het maken van die kinderen, dat soms in liefde gebeurt, soms ook niet. Ik heb dit boek geschreven omdat ik stilaan geloof dat de belangrijkste relatie die een mens in zijn of haar leven kan hebben, die met zijn of haar kinderen is, ongeacht het succes of het falen ervan. Meer en meer geloof ik dat ouders onvoorwaardelijk van hun kinderen moeten houden, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn. Dit boek is dan ook opgedragen aan alle kinderen, en dus aan ieder van ons.'

Recensie(s)

NBD|Biblion recensie

Met spanning en vaart geschreven roman van Vlaamse schrijfster (1955) die al tientallen soortgelijke boeken op haar naam heeft staan. Karen, een 12-jarig donorkind, komt door een vreemd auto-ongeval met een witte camionette om het leven. Naast dit hoofdthema komen ook onderwerpen als echtscheiding, kunstmatige inseminatie, overspel, onvruchtbaarheid en een miskraam aan bod. Het verhaal wordt steeds vanuit een ander personage verteld. Voor sommige lezers zal het boek een teveel aan modern ongeluk, personages, perspectieven en nevenvertellingen bevatten, waardoor het prachtige hoofdthema wordt ondersneeuwd en het geheel ietwat krampachtig aandoet. De roman zal toch een breed en vooral vrouwelijk publiek aanspreken.