[The Witcher 04] • Wieża Jaskółki

Jesienne Ekwinokcjum tegoż dziwnego roku

przyniosło rozmaite znaki na niebie i na ziemi,

które jakoweś klęski niechybnie zwiastowały.

Tuż przed północą zerwała się straszliwa zawierucha,

zadął potępieńczy wicher, a pędzone po niebie chmury

przybrały fantastyczne kształty, wśród których najczęściej

powtarzały się sylwetki galopujących koni i jednorożców.

Lelki dzikimi głosami wyśpiewywały konajączkę,

zaskowyczała beann'shie,

zwiastunka rychłej i gwałtownej śmierci.

A gdy przecwałował Dziki Gon i rozwiały się chmury,

ludzie zobaczyli księżyc – malejący,

jak zwykle w czas Zrównania.

Ale tej nocy księżyc miał barwę krwi.

W świątyni bogini Melitele trzy osoby śnią ten sam sen.

„Krew na jej twarzy... Tyle krwi...”