Zwarte Dauw

In Zwarte dauw portretteert Rachel Visscher een gemeenschap van bevindelijk gereformeerden. Ze beschrijft op subtiele wijze en met gevoel voor taal de verschillende bewoners van een oude, Hollandse stad, waar het leven van gelovige en niet-gelovige inwoners doordrenkt is van tradities en rituelen. Zwarte Dauw is het portret van een bijzondere, verborgen gemeenschap.

## Recensie(s) Visscher biedt verhalen over mensen die behoren tot een 'zwarte-kousen-kerk' in een provinciestadje waar zulke kerken de meerderheid vormen. Haar vader, daar opgegroeid, had zich ervan losgemaakt. Ter plekke deed zij er onderzoek naar wat dat zwaarmoedige geloof betekent en wat de mensen daaraan bindt. Zelf is ze niet gelovig; ze kent ook de groepstaal niet (men zegt daar nooit 'de Heer', maar 'de Heere', als eigennaam, en 'koorden', niet 'banden' van liefde is gangbaar geloofsvocabulaire). Ze weet mensen van vooral de Gereformeerde Gemeente en Hersteld Hervormde Kerk aan het praten te krijgen. We zien hoe ze zich afschermen tegen de boze buitenwereld en hoe wantrouwig ze staan tegenover 'vreemden' zoals ook zij. Een duidelijke groepsmoraal gaat samen met sociale controle en grage achterklap. Ze geeft er een getrouw en helder beeld van. Hoewel men gebukt gaat onder de zonden, wint de knusheid van het dagelijks leven het toch van de angst voor de hel, terwijl ze toch weten dat dit voor de meesten van hen het voorland is. Het boek zal door velen gretig gelezen worden. Normale druk. Drs. J. Kleisen (source: Bol.com)