[Bas Banning 01] • Bas Banning en de zwarte ruiter

Je zult me daar, terwijl je er eigenlijk zelf niet op rekende, toch nog zijn overgegaan... Je zult me dan nog een telefoontje krijgen of je misschien onder de vakantie een persfotograaf zou willen helpen... Is het niet om allebei je handen dicht te knijpen van puur geluk? Data deed Bas Banning dan ook, maar hij vergat niet ook naar mijnheer Heiligers, de persofotograaf, te gaan. Nou, dat was me zélf een portret. Zo een kom je er niet vaak tegen. En dan Bertus, zijn huisknecht... Mooie kerels, die twee. Maar dat was nog niet alles. Bas Banning had er net als iedere echte jongen wel eens van gedroomd avonturen te beleven. Nou, toen hij met Heiligers meeging, beleefde hij avonturen in overvloed. Meer dan hem lief was zelfs, want op een gegeven ogenblik zat hij met van angst samengeknepen tenen te denken: was ik maar thuis, had ik me er maar buiten gehouden. Maar Bas zat er middenin en hij moest wel mee. En al was het dan met een benauwd hart, hij speelde het toch klaar dat de ontvoerde Ria Dekkers uit de handen van een internationale bende werd bevrijd en dat de beruchte Zwarte Ruiter werd ontmaskerd. Wie was de Zwarte Ruiter? Dat zal iedereen zodra hij de eerste tien bladzijden gelezen heeft, zich met evenveel spanning afvragen als Bas zelf. En waarschijnlijk zal de verrassing voor hem even groot zijn als voor Bas. En dat is dan een waardig slot van een boek, waarin het ene avontuur na het andere wordt beleefd, waarin de humor een plezierig tegengewicht voor al die spanning vormt, waarin men deelneemt aan een adembenemende jacht op misdadigers en een duidelijk inzicht krijgt in een van de boeiendste takken van het werk van de politie: de radiowagen.