Ik vlucht weg bij mam en ga naar het Metropolitan Museum om mijn huiswerk voor Kensington te maken. In de Jaharis Gallery met Griekse kunst staan schitterende dingen, en ik ga zitten met mijn tekenblok en begin een standbeeld te tekenen van een naakte, achteroverleunende man met een tros druiven.
Wat is dit lastig. In steen ziet het lichaam er anders uit: zachter. Bovendien, hij ligt. Superhelden leunen nooit op hun ellebogen, zich neervlijend, zoals deze figuur. Die zijn altijd in actie.
Hoe kan ik het er laten uitzien als steen?
Hoe liet die beeldhouwer het eruitzien als huid?
Gum, gum, stof wegvegen – shit.
Een veeg.
Schouder, schaduw, onderarm, schaduw; dat ziet er beter uit.
Misschien vindt Kensington het wel goed. Ik ben beter in lichamen dan de meeste mensen van mijn klas. Dat is geen verwaandheid, dat is gewoon waar. Katya’s lichamen zien er altijd houterig uit, alsof ze een pop heeft getekend in plaats van een mens.
Zien mannen er echt zo uit?
Deze vent heeft geen haar.
Ik heb dan misschien nog nooit een naakte jongen van dichtbij gezien, maar ik loop zomers wel vaak door Chelsea, als alle mannen hun hemd uit hebben, en zelfs mensen die zich sufwaxen hebben nog haar op hun armen, of hun onderarmen, of waar ook. En een heleboel niet-waxers zijn zo behaard als een aap.
Was het een esthetische beslissing – zag het beeldhouwwerk er beter uit zonder haar – of is het gewoon te moeilijk om borsthaar uit steen te kappen? Of waxten ze al in het oude Griekenland?
Goddank dat ik geen augurk hoef te tekenen, mag ik wel zeggen.
Vijgenblad.
Titus is Grieks. Titus Antonakos.
Titus.
Titus.
Hoe zou hij er naakt uitzien?
“…Ik zat eraan te denken om volgend jaar te gaan basketballen maar ik weet niet, ik vind er eigenlijk niet zo veel aan,” hoor ik een stem aan de andere kant van de zaal zeggen.
Titus! Is hij er ook, voor de opdracht van Kensington?
Niet omdraaien.
Niet omdraaien.
“Móéten we een teamsport doen?” gaat de stem verder. “Hoe zit dat eigenlijk?”
“Dat heb ik gehoord: iedereen moet een teamsport doen. Nou ja – het is in elk geval beter dan gym. En het is ook goed als je naar een universiteit wil.” Dat is duidelijk Adrian Ip.
“Ik denk nog helemaal niet na over een universiteit,” zegt Titus.
“Je wilt gewoon niet sporten, mietje.” Ik hoor hoe Adrian Titus een klap op zijn schouder geeft.
Ik hoop dat ze me niet zien. Nee, ik hoop dat ze me wel zien.
“Hé, als dat Sarah Yi niet is!”
“Dat haar, kan niet missen.”
“Hou je kop!” Het klinkt alsof Titus Adrian een klap teruggeeft.
Ze schuiven naast me op de bank en duwen mijn potlooddoos opzij.
“Naakte man, hè,” grapt Adrian.
“Mijn specialiteit,” zeg ik spottend, terwijl mijn hart in mijn keel klopt. “Wat is er?”
“Ben je voor Kensington bezig?”
“Dat zou je denken, hè,” probeer ik gevat te doen.
“We zagen Taffy en Cammie in een andere zaal Egyptische dingen tekenen.” Titus ritst zijn rugzak open.
Blijven ze hier? Gaan ze samen met mij die opdracht voor Kensington doen?