Zaterdagochtend. Ik ga met mam naar het nieuwe appartement kijken. Het is piepklein en ruikt naar vis en Chinees eten. De makelaar is een blanke vrouw die vraagt of ik geadopteerd ben – alsof dat een doodnormale, sociaal geaccepteerde vraag is – en al halverwege een dweperig verhaal zit over de nieuwe baby van haar vriendin, die uit Korea komt, als ik zeg:
“Hebt u weleens gehoord van interraciale huwelijken? Die zijn in beschaafde landen erg hip, hoor.” Ze houdt haar mond en klemt haar lippen op elkaar.
Daarna ga ik met mam lunchen bij de Second Avenue Deli. Meestal vind ik het daar erg lekker, maar op de een of andere manier krijg ik nu geen hap door mijn keel. Ik heb gegrilde cheddarkaas op roggebrood, met koolsla, en er staat een grote kom heerlijke augurken op tafel, maar ik heb geen honger.
“Apart hè, die nieuwe flat, vind je niet?” zegt mam met haar mond vol zuurkoolsandwich. “Ik ben dol op dat oude stucwerk. En als we voor jou een eenpersoonsbed nemen, wordt je kamer vast heel gezellig. Of misschien een futon op de grond, die je kunt oprollen?”
“Het is écht heel klein, mam.”
“De keuken is klein, dat ben ik met je eens. Maar ik kook toch nooit, dat deed pap altijd. Hoe dan ook, het is toch maar totdat ik mijn proefschrift af heb.”
Dat proefschrift krijgt ze nooit af. Ze is eraan begonnen toen ik zeven was en ze is nu al meer dan acht jaar bezig. Sinds ze haar onderzoek heeft afgerond is ze een ongelooflijk lange analyse aan het schrijven van de vroeg-Amerikaanse puriteinse weet-ik-veel. “Dan kan ik een veel betere baan krijgen.”
Ze houdt zichzelf voor de gek. Dat uitstelgedrag heb ik van haar. “O ja, Sarah,” gaat ze verder, “ik moet je iets vertellen. Je kent Marianne, hè?”
“Die in die Lexus rijdt?”
“Onder andere. Het is een ongelooflijk aardige vrouw. Hoe dan ook, gisteren, toen jij al naar bed was, belde ze om te vertellen dat zij en Gary naar een eilandje in de Caribische zee zouden gaan, een vakantieoord – en nu kan Gary niet mee, vanwege een of andere verplichting van zijn werk. Ze is laaiend op hem. Zoiets doet hij altijd.”
“En?”
“Ze weet hoe moeilijk ik het heb gehad met die scheiding van pap en ze zei dat ze de reservering van Gary op mij kon laten overschrijven, als ik er zin in had. Het is al betaald.”
“Ze neemt je mee op vakantie?”
“Dat is haar voorstel. Alleen, we zouden vrijdagmiddag moeten vertrekken. Aanstaande vrijdag. Zou dat kunnen, lieverd?”
“Maar dan is pap naar die speelgoedbeurs in Hongkong.”
“Dat weet ik, maar vorig najaar ben je dat weekend ook alleen thuisgebleven. Toen wij naar de Kesslers waren.”
“Ja.”
“Ik zou het je niet vragen, Sarah, als ik niet zo hondsmoe was.” Ze steekt een gigantische friet in haar mond en spoelt hem weg met koffie.
“Wanneer komt pap terug?”
“Volgende week zaterdag. Dus dan ben je een weekje alleen.”
“Acht dagen.”
“Oké. Acht dagen. En een paar dagen later ben ik weer terug! Het is zo fantastisch daar. Er zijn thermen, waar je massages kunt krijgen, en op het hele eiland mogen geen auto’s komen. Iedereen doet alles op de fiets.”
Ze is zo vrolijk als ze erover praat.
Ze is dol op het strand.
Ze is nog nooit in de Cariben geweest.
En nu ik erover nadenk: het is lang geleden dat mam er zo vrolijk uitzag.
Soms heb ik een hekel aan pap. Zelfs nog voor die affaire met dat sletje, en nog voor de scheiding, het leek wel alsof hij mam alleen maar ongelukkig maakte.
Misschien zijn ze gewoon te verschillend. Want hij is van Chinese afkomst en zij is joods.
Of misschien komt het omdat hij een speelgoedbedrijfje heeft en zij wetenschapper wil worden.
Of misschien omdat zij zo’n flapuit is en hij zo gesloten.
Of misschien omdat hij een man is en zij een vrouw.
“Tuurlijk, ga maar gewoon, een lekker kleurtje opdoen.” Ik probeer te lachen. “Ik red me wel.”
“We kunnen een reservesleutel geven aan Ramón van de overkant.” Mam knijpt in mijn hand. “En ik haal boodschappen en laat geld en zo voor je achter.”
“Oké.”
“Weet je zeker dat je het redt in je eentje?”
“Absoluut.”
Afgezien van al die überschurken en moordenaars en andere stukken ongedierte die op straat rondzwerven. Ja, ik zal me best redden.