Angela werd wakker in het donker en bleef een hele tijd wakker liggen. Het slapende lichaam van Christopher lag zwaar tegen haar aan. Toen het net licht genoeg was om iets te kunnen zien, stak ze haar hand uit en pakte haar horloge van het nachtkastje. Het was half-acht. Ze legde het horloge zo neer dat ze het vanuit het bed kon zien en volgde met haar ogen de goudkleurige kleine wijzer de wijzerplaat rond, zich reppend naar het tijdstip van negen uur.
♦
Gregory zat te ontbijten aan de tafel die de vete met zijn zuster had veroorzaakt. Hij vulde een longdrinkglas met Tia Maria en dronk het in één teug leeg, alsof het water was. Toen begon hij zijn zelfmoordbrief te schrijven, op een vel postpapier met het hoofd Lowood’s Linens Limited.
Angela,
Zonder jou heeft het leven geen zin.
Gregory
De grootste straf, dacht Gregory. Ze zou nooit meer een dag leven zonder het ondraaglijke gewicht van schuld op haar schouders. En waarom zou ze ook? Ze had hem min of meer vermoord. Hij schreef nog een brief, nu naar zijn notaris:
Geachte heer Jerman,
Het is mijn laatste wens dat mijn hele bezit wordt nagelaten aan The Lions Club van Groot-Brittannië, die ermee mag doen wat ze wil. Ik wens niet dat Angela Lowood, mijn overspelige vrouw, op enigerlei wijze van mijn dood profiteert. Mocht ze mijn laatste wil aanvechten, dan vertrouw ik erop dat u haar claim met uw gebruikelijk elan in de rechtszaal zult bestrijden. U bij voorbaat dankend, met vriendelijke groet,
Gregory Lowood
Toen ging hij op zoek naar de stofzuiger en vond hem in een muurkast in de bijkeuken. Hij maakte de slang los en vloekte toen er een wolk van stof en pluizen op zijn schoenen viel. Hij pakte een vochtige doek, die naast de grote porseleinen gootsteenbak lag waar Angela de kamerplanten altijd drenkte als ze op vakantie gingen, en hij wreef zijn schoenen schoon. Hij wilde er onberispelijk uitzien als hij gevonden werd. Hij keek op zijn horloge. Het was vijf voor negen. Zijn personeel zou nu voor de winkel staan te wachten tot hij de zaak opende. Hij vertrouwde niemand anders met de sleutels. Hij liep het huis door om te controleren of telefoons werkten. Ze deden het allemaal. Hij vroeg zich af waar Angela was en wat ze deed. Waarom had ze niet gebeld en hem gesmeekt zich niet van het leven te beroven? Hij liep naar de garage en nam de stofzuigerslang mee. Hij wendde zijn ogen af van de tuin waar hij de afgelopen nacht zo’n ravage had aangericht.
De auto stond op hem te wachten. Hij stak de reptielachtige slang door een kier in het achterraam. Hij gebruikte afplakband en karton om alle kieren dicht te stoppen waar frisse lucht doorheen zou kunnen komen. Toen ging hij het huis weer binnen en stak zich in zijn trouwpak, dat hem iets te nauw was, maar daar zou hij niet lang last van hebben, dacht hij. Hij speldde het briefje op het voorpand van zijn colbert. Hij liep voor een laatste keer door het huis. De naam Lowood zou met hem sterven: zijn zuster was getrouwd met een man die Porter heette. Hij koos een foto van Angela uit de grote groep foto’s op het buffet in de zitkamer. Ze was in avondtoilet bij een ladies’ night-diner van de Lions Club. De foto was genomen vlak voordat ze te dik werd en niet meer presentabel was in gezelschap. Ze droeg een roodsatijnen avondjapon met een ingesnoerde taille en een wijde rok. Haar borsten bolden boven het hartvormige decolleté uit. Ze produceerde een starre glimlach voor de officiële fotograaf. Gregory nam de foto in het zilveren lijstje mee naar de tuin. Hij keek nog een laatste keer naar de lucht. Die was grauw. Hij liep de garage binnen en deed de deur op slot. Hij ging op de bestuurdersplaats zitten en zette de motor aan. Automatisch sprong Radio Four aan: een man praatte over dassen en dassenburchten. Hij draaide de radio uit totdat hij alleen nog zijn eigen hartslag in zijn oren kon horen bonzen, en de constante, lawaaiige omwentelingen van de motor, die versterkt werden door de kleine ruimte. Hij legde de foto op zijn schoot en bereidde zich voor op de dood.