Log In
Or create an account ->
Imperial Library
Home
About
News
Upload
Forum
Help
Login/SignUp
Index
1
Daarna volgden weken van voorbereiding. Claire's moeder was in de zevende hemel door haar dochters huwelijksaankondiging, het aanstaand bezoek aan Bramley en de kennismaking met Harry's moeder, de hertogin. Claire wilde elke minuut van de dag met Harry doorbrengen, maar Arva had andere plannen voor haar dochter. 'Na jullie huwelijk zul je meer dan genoeg met hem samen kunnen zijn. Als een man eenmaal je echtgenoot is, zie je hem meer dan je lief is.' Claire trok zich niets aan van haar moeders cynisme. Ze zag Harry wanneer ze maar kon. Nooit alleen, maar altijd in gezelschap van anderen. Met vier van Harry's vrienden gingen ze haar verlovingsring uitkiezen. Een grote, blauwe diamant, gevat in smaragden. Ze wist dat ze Harry vreselijk zou missen als ze met haar ouders en haar zusje Het Kanaal zou oversteken om zich een nieuwe garderobe door Mr. Worth te laten aanmeten. Toen Claire van haar eerste pasbeurt in de Parijse salon van Worth terugkeerde, liet ze haar blik door de hotelsuite dwalen waar ze logeerden. Het was niet het Ritz, maar haar moeder zei dat dit de plek was waar alle chique mensen verbleven. Toch was het tapijt versleten. In de zitting van een van de stoelen zat een scheur. Er hingen spinnewebben aan het plafond. Claire wist dat het noodzakelijk was dat ze in dit soort hotels vertoefden. En het was even noodzakelijk voor haar moeder om geloof te hechten aan haar leugentje dat dit werkelijk het deftigste hotel van Parijs was. 'Ik ga even weg, schat,' zei George, Claire's vader, tegen zijn mollige vrouw. Claire wist waar hij heen ging, want ze had gezien dat hij stiekem een biljet van duizend franc uit haar moeders geldkistje nam. Haar vader ging naar de races, waar hij, zoals altijd, al zijn geld zou verspelen. Met gefronst voorhoofd trok Claire haar handschoenen uit en gooide ze op een stoffig tafeltje. Haar moeder pakte ze meteen op. 'Wees een beetje zuinig op je mooie spullen. Pas na je huwelijk zul je nieuwe kunnen kopen.' 'Als hij met haar trouwt,' bromde Claire's veertien jaar oude zus Sarah Ann bijgenaamd Brat (ondeugd) terwijl ze weer eens in Claire's sieradenkistje snuffelde. Claire, die doodop en geïrriteerd was door een dag van stilstaan, passen en zich aanen uitkleden, smeet het deksel van het kistje met een klap dicht. Brat lachte slechts. 'Ik trouw met een man die me aanbidt. Hij zal alles doen wat ik hem opdraag. En hij zal heel, heel rijk zijn. Ik ga niet met een arme man trouwen, ook al heeft hij mooie benen.' 'Je zult trouwen met de man die ik voor je uitkies,' zei Arva, terwijl ze haar jongste dochter bij een oorlel greep en haar de kamer uit sleurde. Claire haalde de schouders op toen ze hen zag, want ze wist dat haar moeder haar geliefde jongste dochter nooit écht zou straffen. Wat ze ook had uitgehaald. Binnen een paar minuten zou het slimme kind haar moeder alweer zover hebben gekregen dat deze haar chocolaatjes toestopte en haar een uitstapje beloofde. Claire liep naar het venster en keek naar de bomen in het kleine park van het hotel. De bladeren begonnen hun herfstkleur aan te nemen. Ze dacht aan hun huis in New York. Zowel Parijs als Londen leek zo anders dan New York, zoveel saaier. Ze dacht aan de negentien jaren die ze in New York had doorgebracht en aan de zomers in de koelte van Maine. Ze had haar gemakkelijke leventje als iets vanzelfsprekend beschouwd en gedacht dat het nooit zou veranderen. Ze had haar vader altijd ten afscheid gekust als deze naar zijn jacht vertrok vooreen boottochtje, of een week ging jagen of voor een paar maanden naar het Wilde Westen verdween om achter grizzlyberen en bergleeuwen aan te zitten. Ze was gewend geraakt aan de klank in haar moeders stem, wanneer deze de talloze bedienden orders gaf voor het opsieren van hun grote huis aan Fifth Avenue ter ere van de zoveelste party. Ze had altijd vol bewondering staan kijken naar de duizenden orchideeën aan de plafonds, de muren en de schoorsteenmantels alvorens naar de bibliotheek of een museum te gaan. Haar ouders hadden zich weinig met hun twee dochters bemoeid. Ze waren ervan uitgegaan dat zij in goede handen waren bij hun gouvernantes. Zowel Claire als Brat had hun 'babysitters' met gemak kunnen omkopen en voor het merendeel hun eigen leven geleid. Brat hield, net als haar moeder, van het society-leven en was vaak naar haar moeders party's gegaan, waar de gasten hoog over haar schoonheid hadden opgegeven. Maar Claire gaf niets om feesten en partijen. Zij hield van bibliotheken, musea en van gesprekken met mensen die verstand van hun vak hadden. Haar moeder had het afschuwelijk gevonden als Claire stokoude professoren in de geschiedenis mee naar huis nam voor de thee. Ze had minachtende opmerkingen gemaakt over de hoeveelheid voedsel die de broodmagere mannetjes naar binnen werkten. 'Ik hou van intelligente mensen,' was Claire's reactie daarop geweest. Arva en George hadden het te druk gehad om veel aandacht aan hun dochters te schenken, tot hun boekhouder dat vreselijke gesprek met hen had gevoerd. Daarna was alles in hun leven anders geworden.
Het huis aan Fifth Avenue was verkocht. Ook het huis in Maine en haar vaders jacht. Ze hadden geen bezittingen meer en hun manier van leven was compleet veranderd. En nu was het aan haar, Claire, om er iets aan te doen. Als ze met Harry trouwde en hertogin werd, zou alles weer in orde komen. Haar ouders zouden krijgen wat ze wilden en haar zusje zou een rijke man aan de haak kunnen slaan. Terwijl Claire uit het raam keek, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze had vreselijk tegen alles opgezien, maar Harry had het gemakkelijk gemaakt. Het oude gezegde dat het even simpel was om op een rijke man verliefd te worden als opeen armoedzaaier, was waar. Het was inderdaad eenvoudig geweest op een hertog verliefd te worden. Op de derde dag in Parijs arriveerden de boeken die Claire in Londen al had besteld. Ze begon ze te lezen tussen de pasbeurten en haar moeders voortdurende vragen door. 'Moeten de mensen een revérence voor je maken als je hertogin bent? En ook voor mij, als moeder van de hertogin? Hoe zal men mij aanspreken? Als Uwe Majesteit?' Claire deed algauw geen pogingen meer haar moeder het verschil tussen aristocraten en leden van een koninklijk huis uit te leggen en wilde haar ook het slechte nieuws besparen dat zij als moeder van een hertogin helemaal geen titel zou krijgen. De boeken gingen over de geschiedenis van Harry's familie, de Montgomery's. Ze ontdekte hoe oud het geslacht was en dat deze Schotse tak van de familie, die Clan MacArran heette, ten minste één keer een vrouw als hoofd had gehad. In het begin van de vijftiende eeuw was een Montgomery getrouwd met een MacArranvrouw en had de naam MacArran aangenomen. Daarna hadden meer Montgomery's een huwelijk gesloten met MacArrans, tot de Montgomery's bi jna een aparte clan waren geworden. In 1671 had Charles II de familie een hertogdom gegeven. Er werd veel gespeculeerd over de reden daarvan. Sommigen zeiden wegens jarenlange trouwe dienst, maar er ging ook een gerucht dat de MacArran laird vrijwillig had aangeboden een oerlelijke helleveeg van een vrouw te trouwen, die een vermeende halfzuster van de koning was. Hoe dan ook, er was in die tijd fel gediscussieerd over de naam die de familie moest krijgen. Moest de familienaam MacArran zijn en het hertogdom Montgomery worden genoemd of andersom? Volgens een legende had men een muntstuk opgegooid om het probleem op te lossen. Harry was dus hertog van MacArran, terwijl zijn naam Henry James Charles Albert Montgomery luidde. Gedurende de dagen in Parijs had Claire soms het gevoel dat ze zou bezwijken onder de pasbeurten.de voorbereidingen en het deelnemen aan haar moeders drukke sociale leven, maar ze hield zich-zelf steeds voordat Bramley aan het eind van alles op haar wachtte. s'Nachts kon ze vaak niet slapen van vermoeidheid en las bij lamplicht boeken over Harry's familie en romans van Sir Walter Scott die verhaalden van de schoonheid van de hooglanden en de moed van de mannen die er woonden. Uiteindelijk viel Claire in slaap en droomde van heidevelden en horden mannen die stuk voor stuk op Harry leken. Toen Claire en haar familie uit Parijs terugkeerden, stond Harry haar op te wachten. Hij bracht haar naar zijn rijtuig met het hertogelijk wapen op het portier. Op vastberaden toon vertelde hij haar ouders dat hij en Claire alleen naar Londen zouden reizen. Claire kon wel huilen van blijdschap bij het vooruitzicht een poosje uit de buurt van haar moeder en haar vermanende woorden te zijn. Toen ze eenmaal in het rijtuig zat, zag ze dat Harry de binnenkant met roze rozen had versierd. Glimlachend nam ze het glas champagne aan dat hij haar gaf. Plotseling wenste ze dat hij haar kuste. Dat hij haar in zijn armen zou nemen en haar stevig zou vasthouden. Ze wilde dat hij alle twijfels uit haar geest bande. Maar Harry raakte haar niet aan. 'Ik heb je gemist,' zei hij. 'Heb je aan me gedacht?' 'De hele tijd,' antwoordde ze, met een bewonderende blik op zijn brede schouders. 'Wat heb je allemaal gedaan terwijl je bij me weg was?' 'Kleren gekocht en gelezen. En jij?' Harry wierp haar een glimlach toe. Hij was niet van plan haar te vertellen wat hij had gedaan, want dat behelsde maitresses, een paar actrices en een aantal paarden waaraan hij te veel geld had verloren. Maar hij ging trouwen met een steenrijke erfgename en dus maakte het niet uit hoeveel geld hij verloor. 'Ik heb aan jóu gedacht,' antwoordde hij. De manier waarop hij dat zei, bezorgde Claire hartkloppingen. Om zichzelf onder controle te houden, keek ze uit het raam. 'Mijn moeder zal het niet goedvinden dat ik alleen met je ben.' 'Ik denk dat je moeder alles goed zal vinden als het tot een huwelijk van haar dochter met een hertog leidt.' Claire keek hem ontzet aan. 'Ik trouw met je omdat ik van je hou, niet omdat je een hertog bent.' 'Is dat zo?' zei hij met een verleidelijke glimlach, die Claire alles deed vergeten, behalve hem. 'Hoe staat het met die geschiedenis waar je voortdurend over praat? En met die plaats? Cull of zoiets?' 'Culloden? Maar dat was...' 'Ja, ja, een grote veldslag.' Hij leunde voorover, nam haar hand in de zijne en speelde met haar vingers. 'Als ik aan een huwelijk denk, denk ik aan andere dingen dan aan oorlog. Als we eenmaal getrouwd zijn, ga je me toch geen college in geschiedenis geven, hoop ik?' Zijn vingers lagen op haar onderarm. Kant was het enige wat hun huid van elkaar scheidde. Ik verlang naar het moment dat je mijn bed deelt,' zei hij heel zacht. Claire hield haar adem in toen hij zich naar haar boog. Ze wist dat ze hem dergelijke vrijheden niet moest toestaan, maar aan de andere kant zouden ze binnenkort toch getrouwd zijn. Dank zij een paar boeken die ze stiekem had gelezen, had ze een globaal idee van wat er na een huwelijksplechtigheid plaatsvond. Zodra zijn lippen de hare bedekten, hield Claire op met denken. Ze was er niet zeker van wat er zou zijn gebeurd als het rijtuig niet abrupt tot stilstand was gekomen, maar toen ze uitstapte, lag er een frons op haar voorhoofd. Ze wenste dat ze evenveel van Harry hield wanneer hij haar aanraakte als het geval was wanneer ze naar hem keek of aan hem dacht. De twee volgende weken hield haar moeder haar zó bezig dat ze geen tijd had om alleen met Harry of haar gedachten te zijn. Na die periode kwam hij naar de door haar ouders gehuurde woning om te vertellen dat hij Londen verliet en naar zijn huis in Schotland terugging. Er waren duizend en een dingen die Claire Harry wilde vragen. Over zijn moeder. Over de rest van zijn familie. Over wat men van haar als zijn verloofde verwachtte. Maar ze kreeg geen kans om iets te zeggen, want Arva kletste aan één stuk door tijdens het korte bezoek. Toen Harry op het punt van vertrek stond, kuste hij Claire's hand, zei gedag tegen Arva en was weg. Vechtend tegen haar tranen liep Claire naar haar kamer. Het zou een hele week duren voor ze hem terugzag en ze keek vol verlangen uit naar haar nieuwe bestaan.
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
21
22
23
24
25
Epiloog
← Prev
Back
Next →
← Prev
Back
Next →