[Bruna FeH 22] • Het monster van Frankenstein

Mijn tanden klapperden toen ik, bij het zachte, gele schijnsel van de maan, het wezen aanschouwde - het ellendige monster dat ik geschapen had. Hij tilde het beddegordijn op, en zijn ogen, zo het al ogen genoemd mochten worden, waren op mij gevestigd. Zijn kaken weken uiteen en hij mompelde enkele ongearticuleerde geluiden, terwijl zijn wangen gerimpeld werden door een grijnslach. Misschien sprak hij, maar ik verstond het niet, hij stak een hand uit, schjnbaar om mij tegen te houden, maar ik vluchtte en holde de trappen af. O! geen menselijk wezen kan de gruwel van dat gelaat verdragen. Toen hij onvoltooid was, was hij lelijk, maar toen die spieren en gewrichten eenmaal tot bewegen in staat waren, werd hij een ding waarvan zelfs Dante niet had kunnen dromen...