Log In
Or create an account ->
Imperial Library
Home
About
News
Upload
Forum
Help
Login/SignUp
Index

8 Als multinational in een dorpje, gesprek met Mariano Bereznicki, journalist van La Capital 55
10 Een slag met de zweep, gesprek met Fernando Niembro, verslaggever bij fox tv 66
14 Deel van onze familie, gesprek met Cristina Cubero, journaliste van Mundo Deportivo 85
21 Supersonische bouw, gesprek met Santiago Segurola, journalist van Marca 124
26 Met open mond, gesprek met Gianluca Zambrotta 153
In het voorjaar van 2006 verdwaalde ik in het gangenstelsel onder de eretribune van Camp Nou, het stadion van Barcelona. Aan het einde van een gang stond een deur op een kier. Daarachter: een andere wereld. Ik was ineens op Zwaar Verboden Terrein voor onbevoegden, de verlaten kleedkamer van het beste voetbalteam ter wereld. Kleedkamer is het woord niet. Het was meer een balzaal, met de sfeer van een peperdure nachtclub. Gedimd licht, een overheersende geur van lavendel, muziek van Prince, drie (!) jacuzzi’s, alsmede twee ligbaden, dertig douches en evenveel marmeren wastafels. Een bar met tientallen soorten bronwater, vijf zeer grote flat-screens, en een draaitafel waarbij DJ Tiësto zijn vingers zou af likken. Geen haakjes aan de muur waaraan de heren voetballers hun kleding konden ophangen maar een mega-inloop-kast. Iedere speler een eigen inloopkast. Die van de Braziliaan Ronaldinho was de meest in het oog springende. Er hingen acht casual outfits, zo’n twintig paar schoenen van het allerduurste, handgemaakte soort en enkele tientallen haarbanden. Ronaldinho, de beste voetballer van de wereld in 2004 en 2005, bij wie de kaars in het Catalaanse nachtleven aan drie kanten brandde, had toen al een mooie toekomst achter zich. Het pronkstuk van zijn inloopkast was een levensgrote actie-foto. Van Ronaldinho zelf.
mijn best. Ik wil nog meer winnen. Ik wil wereldkampioen worden met Argentinië. Ik speel graag Playstation. Ik ben het liefst bij mijn familie. Ik heb heel veel aan mijn ouders te danken. ’
Onder leiding van Frank Rijkaard steeg Messi’s ster in Europa razendsnel, maar in Argentinië bleef hij vooralsnog onbekend. Tot het WK voor spelers tot 20 jaar, in Nederland, in 2005. Daar bezorgde hij de Argentijnen de wereldtitel, en alle wedstrijden werden ook in Messi’s vaderland live uitgezonden. Dat was zijn doorbraak als nieuwe reserve-Jezus der Argentijnen.
Achter in dit boek staat de duizelingwekkende reeks hoofdprijzen die Lionel Messi nu al heeft gewonnen - en hij is pas 24. Bedenk daarbij dat er één ontbreekt. De Nederlandse televisiekijker kon in 2005 zijn stem uitbrengen op de beste speler van het toernooi. Messi dus. Hij kreeg de bijbehorende prijs direct na de finale; de Gouden Klomp, gevuld met een kingsize spekkie.
Op 17 juni 1978 trouwen ze in de Corazón de Maria-kerk. Het land is op dat moment helemaal ondergedompeld in het wereldkampioenschap. Zozeer, dat de bruid en bruidegom de dag na de bruiloft niet nalaten Argentinië-Brazilië te kijken, een wedstrijd die ook nog in Rosario wordt gespeeld. Het eindigt in een gelijkspel: 0-0. Acht dagen later wint la albiceleste, het nationale team, onder leiding van César Luis Menotti, het wereldkampioenschap door in Buenos Aires, in het Monumental-stadion van River Plate, Nederland met 3-1 te verslaan. Het wordt één groot, collectief feest. Fillol, Olgurn, Galvan, Passarella, Tarantini, Ardiles, Gallego, Ortiz, Bertoni, Luque en Kempes doen het Proces van Nationale Reorganisatie, de dode oppositieleden (meer dan dertigduizend), de verdwenen burgers, de martelingen en de harde en gewelddadige militaire dictatuur van generaal Jorge Rafael Videla, die met de afzetting van Isabelita Perón op 24 maart 1976 aan de macht is gekomen, voor even vergeten.
Twee jaar later. Het land beleeft nog altijd zijn zwarte dagen, maar het leven gaat voort. Celia en Jorge zijn ouders geworden: op 9 februari 1980 wordt Rodrigo Martin geboren. En in de duisterste momenten van hun vaderland wordt Matias Horacio geboren, hun tweede zoon. Het is 25 juni 1982. Elf dagen geleden is er een eind gekomen aan de Falkland oorlog. Argentinië, verslagen, telt zijn doden (zeshonderdnegenenveertig) en gewonden (meer dan duizend), waar je ook nog diegenen bij moet tellen die mentaal aangeslagen zijn en deze tweeënhalve maand nooit meer zullen vergeten. Onervaren en slecht bewapende jongeren, vrijwilligers ingenomen door een goedkoop patriottisme die zich opmaken om de Falklandeilanden, die in een ver 1833 door Engeland bezet werden, opnieuw in te nemen. Operatie Rosario, zo luidde de geheime naam van de Argentijnse invasie die generaal Leopoldo Galtieri op 2 april 1982 uitvoert, was de zoveelste rookwolk die de militaire junta opwierp om de aandacht af te leiden van de desastreuze economische reorganisatie die ze in 1980 was aangegaan. Politici hadden het land een inflatie van negentig procent toegebracht, een recessie in alle velden van de economie, een toename van de internationale handels- en de staatsschulden, een versobering van lonen en een verarming van de modale bevolking, een van de historische gebeurtenissen van het land binnen de Latijns-Amerikaanse regio. De oorlog moest het drama waar het land zich in bevond doen vergeten en het volk in een patriottistische stemming brengen. Maar Galtieri had niet gerekend op Margaret Thatcher, The Iron Lady, noch op het leger van Hare Majesteit Koningin Isabel 11.
Buiten de deuren van het ziekenhuis is de situatie minder rustig. Een bom is ontploft in het centrum en een andere in Villa Constitución, waar Jorge werkt. In heel Argentinië komen vijftien bommen tot explosie. Er zijn geen doden, enkel materiële schade; de reactie op de Wet van de Verplichte Gehoorzaamheid. Ze leggen een verscheurd land bloot, onderdrukt door een militaire macht en een zware economische crisis. De staatssecretaris van Binnenlandse Handel heeft onlangs verklaard dat de prijzen van levensmiddelen zullen stijgen: melk en eieren met negen procent, suiker en maïs twaalf procent, brood en wijn tien procent, yerba mate, de nationale thee, eenentwintig procent, elektriciteit tien procent, gas acht procent. Stijgingen die voor elke arbeidersfamilie moeilijk op te
Naast het voetbal gaat hij ook nog naar school. Leo zit op Algemene School Nummer 66 Las Heras, aan Calle Buenos Aires 4800. Zijn moeder, Celia, zijn tante Marcela of Silvia Arellano, een buurvrouw en moeder van Cintia, een onafscheidelijke vriendin, brengt hem. Ze gaan te voet en doorkruisen daarbij een kaal stuk land of de voetbalvelden van de landmachttroepen van het me Communicatiebataljon. In minder dan tien minuten zijn ze bij de poort.
Newell’s ziet het licht op 3 november 1903. De club wordt opgericht door professoren, studenten en alumni van Colegio Comercial Anglicano Argentino, de school die Isaac Newell, een Engelsman uit Kent, in 1884 in Rosario stichtte. Hij was het, zo gaat de legende, die de eerste leren bal en de officiële regels van football naar Zuid-Amerika had meegebracht. De studenten van zijn school, onder wie Newells zoon Claudio, leerden het spelletje en stichtten de club. Zo heeft de club zijn naam gekregen: Newell’s Old Boys - de oudere jongens van Newell - als hommage aan hun vader, docent en de school. Haar kleuren: zwart en rood.
Ook Lionel zou zo worden genoemd toen La Capital hem voor de eerste keer interviewde. Maar er zijn nog zes jaren, zes
Vaal geworden rood-zwarte muurschilderingen. ‘Kom op, melaatsen!’ staat er boven een gebalde vuist achter de omheining - werk van de harde kern. Een hek en daarboven het bordje MALVINAS VOETBALSCHOOL NEWELL’S OLD BOYS.
De competitie van de C-junioren in 2000 is de laatste die Leo, dan dertien jaar oud, meespeelt met de machine van 1987, onder leiding van Adrian Coria. Ze behalen de titel op de velden van Bella Vista, de plek waar het eerste elftal traint. Het is op dat moment, op 3 september en twee weken voor hij naar Barcelona vertrekt, dat La Capital het eerste interview met
Een film: Baby ’s Day Out.
Op welke positie speelde hij ?
Luisterde hij naar de trainer?
We laten het voetbal even voor wat het is en doen een stapje terug. Een anekdote naar aanleiding van de behandeling: niet al te lang geleden verscheen in La Capital een artikel met als kop: ‘Ze vragen me het middel dat Messi kreeg voor hun kinderen’. In de tekst staat: ‘Sinds algemeen bekend is welke therapie Messi gekregen heeft, is het groeihormoon voor velen een magisch middel geworden dat kleine kinderen zou doen groeien.’ Geringe lengte is een enorme zorg onder ouders, zeker wanneer hun kinderen naar school beginnen te gaan en ze vergeleken worden met andere jongens of meisjes. Een vergelijking is bijna nooit gerechtvaardigd, omdat de groeicurve bij kinderen heel veel varianten laat zien. In de meeste gevallen is geringe lengte te wijten aan genetische factoren, ondervoeding in de eerste twee jaren na de geboorte of bepaalde vertragingen in de ontwikkeling (waar geen speciale behandeling voor bestaat), maar er zijn veel ouders die aan hun kinderarts dezelfde behandeling vragen die Leo Messi heeft gekregen.’
Gesprek met Mariano Bereznicki, journalist van La Capital
Wat betekent Leo Messi voor Rosario ?
Zijn toekomst. Hoe ziet u die ?
Is hij de nieuwe Maradona?
Men zegt dat ze in Spanje en Argentinië dezelfde taal spreken en dat die taal het Castiliaans is - toch blijken de verschillen tussen de landen talrijk, niet alleen in de betekenis van een enkel woord of bij speciale, archaïsche uitdrukkingen; de verschillen zitten vooral in de manier van leven, in het leven zelf. Bijna alle Argentijnse families zijn (gedeeltelijk) van Spaanse of Italiaanse afkomst, maar meer dan een eeuw nadat hun overgrootvaders van het Iberisch Schiereiland of uit de laars vertrokken en zo een gallego of een tano werden, zijn de verhoudingen anders geworden. De geschiedenis heeft een diepe voor getrokken, waarlangs heel verschillende culturen zijn ontstaan. Zodat wanneer je vandaag de dag teruggaat naar je land van oorsprong, aanpassen niet meer zo vanzelfsprekend is. Het is altijd een moeilijke opgave, al helemaal voor een jongetje van dertien. Er is veel doorzettingsvermogen voor nodig je jeugd, je eigen stad, je school, je vrienden, de club van je leven, de velden van Malvinas en Bella Vista en een deel van je familie achter je te laten. En zeker als er geen garanties op een succesvolle carrière gegeven kunnen worden.
Dat was geen onmogelijke zaak. Voorheen had Leandro Depetris hetzelfde gedaan: hij was naar Europa gegaan om in de jeugd van Milan opgeleid te worden. Het enige waar de familie Messi wel voor op haar hoede was: of de vriendschappen en contacten geen verzinsel waren. Dat waren ze niet: Montero en Soldini belden in augustus 2000 naar een vriend bij Barcelona, genaamd Horacio Gaggioli. Gaggioli, een geboren Rosarino die al sinds de jaren zeventig in de Catalaanse hoofdstad woont, werkt met Josep Maria Minguella, voetbalagent, socio nummer 2292 van Barga, raadgever bij transfers van de toenmalige voorzitter Joan Gaspart, en kandidaat voor diezelfde functie bij de zojuist gekozen clubvoorzitter Joan Laporta.
Op 8 januari 2001, in een ander restaurant van Barcelona, aan Via Veneto, komen ze tot een overeenkomst. Joan Lacueva, ex-medewerker van Espanyol en dan het hoofd van de technische staf, spreekt af met Rifé, de coördinator van de jeugdafdelingen, dat de club in Messi zal investeren. En hij vraagt hem Rexach hierover te informeren, die enkel enthousiast antwoordt dat Messi acollonant, een buitengewone speler, is. Daarop worden twee brieven voor Jorge Messi opgesteld: een van Carles, die de sportieve overeenkomsten die ze samen met de familie gemaakt hebben bevestigt, en een andere van Lacueva, die over financiële zaken gaat. Daarin staan de details over het huren van een huis, de school, en de zeven miljoen peseta die de vader van de jongen als loon zal ontvangen als werknemer op het veld, een manier om de jongen, die op dat moment alleen maar voor een studiebeurs in aanmerking komt, toch een salaris te betalen.
Wat bedoelt u daarmee ?
Op de foto van zijn eerste clubkaart van Barcelona staat een mollig gezichtje met een opgeknipte pony. Hij glimlacht. Een glimlach die niet overtuigt, omdat in de eerste maanden van Leo’s nieuwe leven op Catalaanse grond niet alles gaat zoals hij had gehoopt. Natuurlijk, een paar weken na zijn aankomst, op 6 maart, overhandigt de Catalaanse Federatie hem een tijdelijke licentie en een dag later kan hij op de velden van Amposta in het blaugrana (de Catalaanse naam blauw met donkerrood, de clubkleuren van Barcelona)-shirt met nummer g op zijn rug debuteren. Hij maakt zelfs een doelpunt. Maar hij is buitenlander en mag dus in geen enkele nationale competitie spelen, zodat hij niet bij de A-junioren mag meedoen - wat zijn categorie zou zijn - maar genoegen moet nemen met een plekje bij de B-junioren, die in de regionale competitie van de Catalaanse Federatie spelen. Daarbij zijn in maart de teams al vastgesteld en ingedeeld, en al is hij heel goed, het zou moeilijk en niet juist zijn een van de jongens die vanaf het begin van het jaar speelt op te offeren om plaats te maken voor Leo.
Gelukkig komt de wind aan het eind van 2001 en begin 2002 vanuit een andere hoek. In december tekent Leo’s vader diens tweede, enigszins aangepaste contract, dat het eerste uit mei vervangt. In ieder geval op economisch gebied een goede verandering, gezien het feit dat de financiële situatie van de familie er door betalingsachterstanden en bureaucratische problemen niet al te rooskleurig uitziet. In de loop van een paar jaar zal Leo zes contracten sluiten die hem aan Barcelona binden; het geeft aan hoe indrukwekkend de vooruitgang van de speler is, maar tevens dat de prioriteiten en de conflicten bij de club aan verandering onderhevig zijn. Uiteindelijk arriveert in februari het besluit van de Commissie Spelersstatuten bij de FIFA , dat zegt dat de Spaanse voetbalbond toestemming krijgt Leo te transfereren. En op 17 februari 2002, bijna een jaar na zijn aankomst in de provinciehoofdstad, mag Leo opgesteld worden in een competitiewedstrijd. Ze spelen tegen Esplugues de Llobregat op het veld van Can Vidalet. Messi komt er pas in de tweede helft in, maar geeft met drie pareltjes zijn visitekaartje af tijdens de monsterscore (1-14). Iets meer dan een maand later heeft Leo zijn eerste titel met Barga te pakken: de competitie wordt, mede dankzij een overwinning van 0-6 op El Prat, met grote overmacht gewonnen. De slechte periode is afgelopen en de successen rijgen zich aaneen: het toernooi van Thaygen in Zwitserland wordt gewonnen, en daarbij de Trofeo Maestrelli, van 27 april tot 7 mei in het Italiaanse Pisa. De B-junioren winnen van Inter, Chievo en Brescia, spelen gelijk tegen Juventus en overklassen in de finale Parma. Leo wordt tot Beste Speler van het toernooi uitgeroepen en begint dan te praten...
[Au dierbaarste herinnering aan dat jaar?
En wat gebeurde er in de finale ?
Een mooie anekdote, maar vertel eens eerlijk: had u verwacht dat Leo zover zou komen ?
Leo is 16 jaar, 4 maanden en 23 dagen oud. In de geschiedenis van FC Barcelona zijn er maar twee spelers geweest die op jongere leeftijd het shirt van het eerste elftal aangetrokken hebben: Paulino Alcantara - die op 25 februari 1912, met 15 jaar, 4 maanden en 18 dagen tegen Catala debuteerde - en Haruna Babangida, de Nigeriaan die Louis van Gaal in 1998 op stage naar Nederland meenam in een voorbereidingswedstrijd en die op de leeftijd van 15 jaar, 9 maanden en 18 dagen enkele minuten meedeed tegen agovv. Zonder twijfel een mooi signaal voor de jongen die tweeënhalf jaar eerder vanuit Argentinië naar Catalonië is gekomen.
Na een annus horribilis als 2002-2003 (door Juventus uitgeschakeld in de kwartfinale van de Champions League; uit de Copa del Rey gewipt door Novelda uit de Segunda B-divisie; zesde in de competitie, op eenentwintig punten van Madrid, dat kampioen is; twee verschillende trainers op de bank: Van Gaal en Radomir Antic, en twee voorzitters aan het roer: Joan Gaspart en, ad interim, Enric Reyna) verwachten de fans dat het team dit jaar weer eens iets wint, en dat Barga terreinwinst boekt op de eeuwige koninklijke rivalen. Er moet met een slag met de zweep over het team heen gegaan worden. En er komen veranderingen. Niet alleen in het eerste elftal, ook bij de junioren. Rifé wordt daar als technisch manager vervangen door Josep Colomer, die op zijn beurt Angel Guillermo Hoyos als trainer van de B-junioren aanwijst. Een Argentijnse aanvaller die gespeeld heeft bij Talleres Córdoba, bij Gimnasiay Esgrimade uit Mar del Plata, bij Deportivo Tachira (Venezuela) en bij Real Castilla. De relatie Hoyos-Messi is goed. Ze praten over voetbal en, uiteraard, over Leo’s liefde voor Newell’s. Ze voelen elkaar vanaf het begin goed aan. De nieuwe trainer krijgt een eerste indruk op Japans grondgebied, waar de B-junioren begin 2003 het Toyota International Youth Under 17 Football Championship spelen. ‘Bij aankomst,’ vertelt Hoyos, ‘deden we een rustige training om het lichaam te laten wennen. Niets moeilijks of veelbeduidends. Maar na vijf minuten was ik verkocht. Natuurlijk hadden ze het over hem gehad. Maar ik had het niet verwacht: Leo was magisch.’
Barga-C: aan het eind van november 2003 staat het team er slecht voor - het heeft maar negen punten uit veertien wedstrijden. Maar dan komt versterking: Messi en Alfi van de A-junioren. Ze debuteren met een overwinning op Europa. De twee spelen geweldig. Maar om Leo echt aan het werk te zien, moet het publiek wachten tot 4 januari 2004. Ze spelen in Santa Coloma tegen Gramenet. De blaugranas staan 2-1 achter. Maar in de 8ye minuut keert Leo de wedstrijd om. Een kopbal en eentje met links; twee doelpunten in een zucht (waar je ook nog de eerste gelijkmaker bij moet tellen) en de Vlo schenkt zijn team weer een overwinning. Vijf doelpunten in tien wedstrijden - waarvan er één beslissend is om uit de degradatiezone te komen - en Leo zoekt het weer een trapje hogerop. Hij is te goed voor het derde elftal; misschien is het beter nog een divisie hoger te spelen, al is hij pas zestien jaar oud.
Gesprek met Cristina Cubero, journaliste van Mundo Deportivo
In welke zin is hij de afgelopenjaren veranderd ?
Is zijn rol in de kleedkamer ook veranderd ?
Hugo Tocalli vertelt: ‘Ze brachten me een videoband van een jongen die bij Barcelona speelde. Ik vond het prachtig wat hij erop liet zien, maar... in zulke gevallen ben ik vaak bang dat de video door een agent van de speler gemaakt is. Daarbij was hij erg jong. Dus zei ik tegen mezelf: nog niet. Laten we even wachten. Ik ga met het elftal onder 17 in Finland spelen, en wanneer ik terugkom ga ik eens achter deze jongen aan. Iedereen heeft mooie woorden over hem. Ik zal Grondona eens opzoeken - Julio, de voorzitter van de Argentijnse Voetbalbond, afa - en dan zal ik de jongen eens uitnodigen en twee vriendschappelijke wedstrijden met Paraguay en Uruguay organiseren.’
Op 12 januari 2005, in het Centenario-stadion van Armenia, volgt het debuut tegen Venezuela. En zoals tot nu toe gebruikelijk is Messi geen basisspeler, hij begint op de bank. In de 15e minuut wordt hij ingebracht voor Ezequiel Lavezzi, die vandaag de dag een zwaar getatoeëerde ausputzer van Napoli is. Op dat moment staat het 1-0 voor het Argentijnse team. Acht minuten later 2-o, gemaakt door Leo. Dewedstrijdeindigtin3-o. Het verlies van het bordeauxrode team is onaanvechtbaar, en het optreden van de jongen uit Rosario foutloos. De geschiedenis herhaalt zichzelf in Manizales, in het Palogrande-stadion, ditmaal tegen Bolivia. Aan het begin van de tweede helft brengt de trainer nummer 18 in voor Barrientos, om meer aanvallend vermogen in het team te stoppen. ‘En vijf minuten later toonde Messi al zijn klasse,’ schrijft Época, een Argentijnse krant, ‘hij vertrok vanaf de middellijn en rende al zijn tegenstanders eruit, en rondde zelf af met een diagonaal schot. Een prachtige actie die zeker kandidaat is te worden bekroond tot de mooiste van de hele Copa America onder 20. En twaalf minuten later maakte Messi opnieuw een doelpunt: 3-0.’
Het was een oplossing die veel resultaat opleverde. Kijk maar naar de laatste wedstrijd: op 6 februari in Manizales werd Argentinië-Brazilië gespeeld. Messi vervangt Neri Cardoso in de 65e minuut; tien minuten later scoort hij al de 2-1, met een spijkerhard schot in de verre hoek: de overwinning en zijn eerste doelpunt tegen de eeuwige rivalen. Balans aan het eind van het toernooi: Argentinië kwalificeert zich als derde voor het wereldkampioenschap in Nederland, achter Colombia en Brazilië. Messi heeft vijf doelpunten gemaakt, hij is tweede op de topscorerslijst, achter de Colombiaan Hugo Rodallega, die elf streepjes achter zijn naam krijgt. Het is een jongen die even vaak doelpunten op het veld als controverses ernaast maakt: ‘Zonder twijfel ben ik beter dan Messi,’ verklaart hij, ‘het verschil tussen ons beiden is dat hij bij Barcelona speelt en ik bij Quindio.’ Leo antwoordt zonder zich op te winden: ‘Daar heb ik niets op te zeggen. Ik werk om iets toe te voegen aan mijn elftal.’ En hij wordt volledig terecht door de f 1 fa in het Beste Elftal van het wereldkampioenschap opgenomen. Successen die bij de definitieve selectie in het Argentijns elftal opgeteld mogen worden.
Ook in de eerste wedstrijd in Nederland - tegen de Verenigde Staten - stond hij niet in de startopstelling.
En een heel land verwachtte dat hij op het wk 2006 tegen Duitsland zou spelen. Maar Messi bleef op de bank. U was op het wereldkampioenschap met de jongens die tegen het nationale elftal trainden, u kent José Pekerman al jaren. Wat gebeurde er in die laatste wedstrijd?
Wat was er zo speciaal ?
En hoe is je vriendschap met Lionel nu je in Manchester woont? ‘We spreken elkaar geregeld via de telefoon en we zien elkaar bij wedstrijden van het Argentijns elftal. Toen ik nog in Barcelona woonde gingen we weleens naar een Argentijns grillrestaurant. Wat we dan bestelden? Een grote biefstuk. En andere keren zagen we elkaar ’s middags om maté te drinken en over voetbal te praten. Dan hadden we het over het Argentijnse elftal of over wat er in Spanje in het nieuws was.’
zet door Ronaldinho, Eto’o en Marquez, hij zou moeten kunnen spelen. Maar de nieuwe regels, die door enkele clubs bekritiseerd worden omdat ze vinden dat het een ad-hocbeslissing is die Barcelona en Leo voordeel oplevert, moet nog worden geaccepteerd door de LFP (Liga de Futbol Profesional), en worden goedgekeurd door de nationale sportraad. ‘Gezien de voorwaardelijke staat van de regelgeving, raadt de juridische dienst van f c Barcelona aan de speler niet op te stellen.’
Het is een situatie die moeilijk te begrijpen is als je kijkt naar het voorgaande seizoen, 2004-2005, waar Leo, zonder proflicentie of Europese nationaliteit - maar wel met de licentie van de jeugdopleiding en die van Barcelona B in de Segunda División toch in de Champions League tegen Shakhtar Donetsk én in zeven Wedstrijden van de competitie is uitgekomen. Hij debuteerde op zaterdag 16 oktober 2004 op Montjuïc, in de Catalaanse derby tegen rcd Espanyol. Tien minuten nadat hij voor Deco ingevallen was, kreeg hij zijn eerste bal van Belletti: hij maakte een interessante actie, maar deed niets buitengewoons, niets dat het waard is onthouden te worden. Maar voor Leo is het wel een nacht om te onthouden, omdat zijn kinderdroom uitkomt; de droom die hij aan La Capital openbaarde toen hij verklaarde dat zijn doel was ‘in het eerste spelen’, al dacht hij destijds dat die droom zou uitkomen bij Newell’s, zijn lievelings club.
Voorlopig vernieuwt fc Barcelona gewoon op 31 augustus (de laatste dag dat er nog veranderingen aan de teams doorgegeven mogen worden) Messi’s licentie als geassimileerde jeugdspeler in het elftal dat in de Segunda-B-divisie uitkomt. En op 16 september maakt de club bekend dat ze de speler met een profcontract vastgelegd heeft. Voor negen jaar: tot 20x4. Het loon stijgt, volgens verschillende geruchten, naar drie miljoen euro per jaar, en er is een vertrekclausule van driehonderd miljoen euro in opgenomen.
De interpretaties over het verschil tussen deze data zijn uiteenlopend: sommigen zeggen dat Messi, die in juni meerderjarig werd, toen simpelweg een verlenging van zijn overeenkomst heeft geaccepteerd; anderen denken dat het contract in september veranderd is omdat enkele clausules over de beloningen niet naar de zin van de vader waren; weer anderen denken dat alleen de duur van het contract - van de normale vijf naar negen jaar - veranderd is; en er zijn ook mensen die denken dat het akkoord van september niets méér is dan het inlossen van een intentie die een jaar eerder werd uitgesproken. Het is een feit dat dit contract weer een hoofdstuk toevoegt aan de geschiedenis van de culebrón (een speler van fc Barcelona, ook wel afgekort tot culé). En op 20 september volgt er opnieuw een hoofdstuk. De commissie van de lfp komt met een negatief antwoord: het voorstel tot aanpassing van de regels over geassimileerde spelers zal niet worden doorgevoerd. De allertrouwste volgers, onder wie de voorzitter van de blaugranas, hebben het over een complot tegen
Barga, opgezet door enkele machtige personen in het Spaanse voetbal. Het is nu zeker dat Messi niet in La Liga zal kunnen spelen. Hij kan wél zonder problemen in de Champions League uitkomen. Na bestudering van de documenten die Barga toegestuurd heeft, bevestigt de UEFA dat. De Europese organisatie erkent zijn geassimileerde status. Niets vreemds: Leo heeft een jaar eerder namelijk al in de hoogste Europese competitie gespeeld. En hier, in de eerste wedstrijd van de Champions League, tegen Werder Bremen, de gevaarlijkste tegenstander in groep C, laat Messi van zich spreken. In de tweede helft wordt hij ingebracht. Hij lokt een strafschop uit, die Ronaldinho verzilvert, en maakt zo een einde aan de Duitse hoop. Het is een goed optreden, zo goed dat iedereen hem bij de volgende wedstrijd, tegen Udinese, als basisspeler verwacht. Een dag eerder, op 26 september, volgt echter het bericht dat aan alle speculaties een einde maakt. Lionel Andrés Messi Cuccittini verschijnt om één uur voor Fernando Alberti Vecino, een rechter gespecialiseerd in het burgerrecht, en verklaart dat hij geen afstand zal doen van de Argentijnse nationaliteit; dat hij loyaliteit aan de koning en trouw aan de Spaanse grondwet en rechtspraak zweert; dat hij kiest voor het Catalaans burgerschap; en dat hij vraagt ingeschreven te worden in het Spaanse bevolkingsregister.
Twee dagen later, op maandag 3 oktober, stuurt Deportivo La Coruna, de volgende tegenstander van de blaugranas, een brief naar de LFP , waarin het vraagt om opheldering over het nationalisatieproces van de speler van Barcelona. ‘De licentie van de speler,’ zo schrijft Deportivo, ‘is toegekend buiten de toegestane periode, die op 31 augustus jl. afliep en die pas weer in december geopend zal worden.’ Het motief achter deze brief is ‘het herstellen van de gelijkheidsgedachte in de competitie, iets waar nu ernstig aan getornd wordt. Al vinden wij ook dat als er doorgegaan wordt met wat wij hier aankaarten, deze onfatsoenlijke opstelling dan opgevat moet worden als een overtreding.’ Alavés, dat al gedreigd had een knuppel in het hoenderhok te gooien, gaat nog verder: het vraagt de voetbalbond Messi een speelverbod op te leggen. De licentie van de speler is in hun ogen waardeloos: ‘We hebben recht van spreken als we zeggen dat de toekenning van zijn licentie frauduleus is.’ Waarom? Omdat ‘Barcelona de proflicentie van Messi helemaal niet had kunnen aanvragen op 31 augustus, de dag waarop de transferperiode sloot, omdat hij toen nog buitenlander was,’ verklaart Javier Tebas, juridisch adviseur van Alavés en tegelijkertijd vicevoorzitter van de LFP. ‘En nu hebben ze hem genaturaliseerd en een licentie aangevraagd als jeugdspeler in de hoop dat die datum, 31 augustus, voor hen nog opgaat, terwijl de transferperiode eigenlijk allang afgelopen is.’
Maar de geschiedenis herhaalt zich niet, Laporta’s angsten worden geen werkelijkheid. Wat wel gebeurt, is dat het geval-Messi in alle sportkranten van het land besproken wordt en een schandaal uitlokt in Argentinië. Op 18 oktober komt dan het eerste oordeel van het wedstrijdcomité van de rfef, dat stelt dat ‘Messi, door zijn naturalisatie, opgesteld kan blijven worden als Spanjaard’. Alavés en Deportivo blijven verongelijkt en er volgen nog verschillende aanklachten en weerwoorden, uitspraken en bittere discussies, maar voorlopig kan Leo blijven spelen. Buiten de wedstrijd tegen Deportivo - waarin Rijkaard besluit Leo niet op te stellen, omdat hij net van een selectiewedstrijd terug is, én omdat de Galicische club gedreigd had de wedstrijd ongeldig te laten verklaren als de Argentijn mee zou spelen - blijft de nummer 19 van de blaugranas in La Liga zijn werk doen. De kwestie blijft de gemoederen tot het volgende jaar bezighouden, maar in het veld blijkt daar niet veel van. Zo gebeurt het dat de Vlo op 19 november in het Santiago Bernabéu mag debuteren. Het wordt zijn eerste clasico. Minder dan een maand later, op 14 december, ontvangt hij in Camp Nou de ‘Golden Boy’, de prijs die de Turijnse sportkrant Tuttosport elk jaar toekent aan de beste speler onder 21. Dankzij zijn optreden in het wereldkampioenschap onder 20 in Nederland steekt Messi boven iedereen uit: de Engelsman Wayne Rooney delft het onderspit met 127 punten - tegen de 255 punten van de Argentijn. En op hetzelfde moment krijgt hij nog meer erkenning: er zijn nog maar zes maanden te gaan voor het wereldkampioenschap in Duitsland begint, en al deze gebeurtenissen maken de Vlo tot een steeds begerenswaardiger object voor grote en kleine sponsors.
Van McDonald’s tot Pepsi, van Repsol ypf tot de zuiveldranken van La Seremsima, van Lay’s-chips tot de schoenen van Storkman, van de elektronica van Garbarino tot MasterCard; er zijn veel bedrijven die aan de Rosarino trekken. Hij deelt zelfs een keer de set met Maradona. Ze worden gefilmd terwijl ze een televisie van een handtekening voorzien: ‘Alleen de grootsten worden hierop vastgelegd.’
Prima. Laten we doorgaan, want hier begint de strijd tussen Adidas en Nike. Als Messi in de Copa del Rey tegen Zaragoza een doelpunt maakt, toont hij zijn Adidas Predators. Waarom roept op dat moment Nike: ‘Messi staat bij ons onder contract en we zullen alles doen wat mogelijk is om hem daaraan te houden’?
En in de toekomst. Wat verwacht Adidas van Leo Messi ?
In dit soort ontmoetingen speelt ook het verleden mee. In sportpagina’s van alle kranten verschijnen er koppen die doen geloven dat we met een televisieserie genaamd De revanche te maken hebben. Het zet de spelers, die om kwart voor negen ’s avonds het veld betreden, nog meer onder druk. De opstellingen zijn vooraf bekend: bij Chelsea ontbreekt Drogba, die vervangen wordt door Hernan Crespo, in de verdediging maken Asier del Horno en de voormalig Madrileen Claude Makelele hun opwachting. Bij Barga staat Thiago Motta naast
Een spierscheur in het bovenste gedeelte van de hamstring van het rechterbeen. Vier centimeter lang. De clubartsen van Barcelona zeggen dat het herstel tussen de vier en zes weken zal duren. Maar dat is niet alles. Wanneer die voorziene periode voorbij is, speelt er een ander probleem: zijn litteken wil maar niet helen. Hij had al tegen Villarreal moeten spelen, maar dat gaat niet door. Hij had in de halve finale van de Champions League tegen ac Milan moeten spelen, maar ook daar is hij niet bij. En de finale van de Champions League ziet hij vanaf de tribune.
Gesprek met Santiago Segurola, journalist van Marca
Wat is zijn sterkste eigenschap ?
En zijn andere sterke punten ?
Hoe is Messi veranderd ?
Dus het ware gevaar schuilt in de publiciteit en in hoe iemands karakter daarop reageert ?
Wat gebeurde er op Stamford Bridge in de achtste finales van de Champions League 2005-2006, tijdens Chelsea-Barcelona?
Verraste Messi jullie? Jullie hadden zeker niet zo iemand verwacht?
Hoe stop je Messi?
Als er over Argentinië wordt gesproken, dan valt de naam Juan Roman Riquelme - achtentwintig jaar, geboren in Buenos Aires, middenvelder, speelt bij Villarreal, nog geen wereldkampioenschap gespeeld -, de man op wie bondscoach José Pekerman vertrouwt. La albiceleste is rondom hem vormgegeven, en het spel van Argentinië is er erg afhankelijk van of Riquelme een goede dag heeft of niet. Hij is een rustige voetballer die de verantwoordelijkheid van het team op zijn
De voetbalkenners hebben hem al genoteerd - naast de Portugees Cristiano Ronaldo en de Ecuadoriaan Luis Valencia -op de lijst van zes kandidaten (de andere drie heeft de fifa zelf al ingevuld: Cesc Fabregas, de Zwitser Tranquillo Barnetta en de Duitser Thomas Podolski) voor de titel Beste Jonge Speler van het wereldkampioenschap (geboren na 1 januari 1985). Criteria waar de voetballers in Duitsland op beoordeeld zullen worden zijn stijl, charisma, fair play en hun passie voor het voetbal. Argentinië zou hem graag zien winnen, het heeft zijn hoop op hem gevestigd, wil dat hij in het shirt van het nationaal elftal dezelfde wonderen vertoont. Sinds de tijden van ‘The Golden Boy’ Maradona droomt het van een nieuwe, spectaculaire, magische jongen die het kan liefhebben en aanbidden zoals het dat met Diego deed en nu nog doet. En het was Pluisje zelf die een paar maanden eerder vroeg of Messi met nummer 10 mocht spelen, het nummer dat de Argentijnse bond uit eer voor hem niet meer in gebruik had.
Een groep waar hij pas onlangs bij is gekomen, dankzij het succes in het wereldkampioenschap onder 20. Zijn debuut bij het ‘grote’ Argentijns elftal is op 17 augustus 2005. Een vriendschappelijke wedstrijd tegen Hongarije te Boedapest, in het naar Ferenc Puskas genoemde stadion. Hij komt in de 6se minuut voor Maxi López in het veld, en daar blijft hij iets meer dan veertig seconden. De tweede bal die hij aanraakt, dribbelt hij langs Vanczak. De Hongaar grijpt naar zijn loshangende shirtje met nummer 18, Messi tilt zijn arm op en duwt achter zich. Pets! Een klap vol in het gezicht van de verdediger. De Duitse scheidsrechter Markus Merk twijfelt niet. Een elleboogstoot. En tot ongeloof van de Argentijnen haalt hij de rode kaart te voorschijn. Van het veld gestuurd in zijn eerste interland. Dat is niet exact waar Leo van gedroomd had. Hij zal de rest van de wedstrijd huilen. De troostende woorden van zijn trainer en zijn medespelers, die het verdict van de scheidsrechter veel te zwaar vinden, helpen daar niets aan.
Na het ongelukkige debuut volgen andere wedstrijden, waarin invallen en de tegenstander pijn doen wel met elkaar in evenwicht zijn. Maar het is niet makkelijk. Het is bekend dat Messi verlegen is. Hij praat weinig met zijn ploeggenoten en de technische staf. Er zijn genoeg anekdotes die dat bevestigen, bijvoorbeeld wanneer de trainer tijdens een trainingskamp in Madrid de hele groep voor een barbecue uitnodigt, voor Argentijnen hét ritueel om sociaal bezig te zijn. Leo zegt niets, zelfs niet om een stuk vlees te vragen. Een stilzwijgen dat indruk maakt, maar de anderen ook angst aanjaagt. En Messi verbreekt het zwijgen zelfs niet als de omstandigheden daarom vragen. Een voorbeeld: wanneer met Kerstmis alle Argentijnse spelers, na thuis vakantie te hebben gevierd, bij de bondscoach langsgaan, verschijnt Messi niet eens. En het gebeurt vaak dat de AFA, de Argentijnse voetbalbond, moeite heeft hem te lokaliseren.
Ditmaal is zijn debuut geweldig, al minimaliseert de direct betrokkene dat: ‘Ik heb niet aan mijn debuut gedacht. Ik dacht aan het winnen van de wedstrijd, en ik had gewoon zin in een wedstrijd. Eerlijk gezegd was ik er niet mee bezig dat ik op een wereldkampioenschap stond en dat mijn droom op dat moment in vervulling ging.’ En nu? Nu moet Pekerman beslissingen maken, nu heeft hij een dilemma. ‘Zijn land wil dat hij hem vanaf nu opstelt, dat hij niet meer tot de 74e minuut wacht. En ook de pers, die gezien heeft hoe goed hij is en wat hij kan brengen. En welke media en welk land zouden dat niet vragen, beste vrienden?’ schrijft Pep Guardiola in El Pais. ‘Alleen Pekerman weet wat hij met dit wonderkind moet doen. Gisteren was als zo’n snoepje dat een moeder, goed verstopt, in haar tas bewaart, om aan haar kind te geven zodat het stopt met huilen. En dat werkt altijd, al duurt het maar vijftien minuten.’
Op de tribune klinkt er maar één vraag: welke wonderbaarlijke dingen zal Lionel ons dit keer laten zien? Als hij ons in vijftien minuten kippenvel kon bezorgen, wie weet wat hij dan in negentig minuten zal doen. En toch is dit niet zijn avond. Zijn aanwezigheid op het speelveld is onzichtbaar, of bijna. In de eerste helft speelt hij op de rechterflank, waar hij wordt gedekt door Tim de Cler. Hij raakt de bal elf keer, hij verliest er één en geeft zeven goede passes. In de tweede helft speelt hij op de linkerkant, waar hij door Kew Jaliens wordt verdedigd. In drieëntwintig minuten raakt hij drie keer de bal, waarvan er maar eentje op de plek komt waar hij hem wilde hebben. In de 6ge minuut haalt Pekerman hem eraf en brengt Julio Cruz in het elftal. Er is eigenlijk maar weinig het onthouden waard: een trap met links die geen gevaar brengt en een enkele briljante pass: een in de diepte op Cambiasso, die met moeite door Van der Sar wordt onderschept, en een mooie kaats met Riquelme die wordt afgerond met een schot dat maar net naast het doel belandt.
Pekerman heeft Tévez als basisspeler gekozen op de plek van Saviola, achterin wordt Lucho Gonzalez opgesteld. Twee voetballers die goed speelden - niets op aan te merken. De eerste wissel is een verplichte in de 7ie minuut: Pato Abbondanzieri is geblesseerd geraakt in een botsing met de Duitse verdediging. Hij wordt vervangen door Leo Franco. En ook Riquelme gaat eraf. ‘Hij was vermoeid,’ zegt de trainer na afloop. Voor hem in de plaats komt Cambiasso. De bondscoach zoekt naar een evenwicht, of nog beter: hij speelt op de nul en verdedigt de stand. Argentinië staat namelijk met 1-0 voor, dankzij een kopbal van Ayala. Maar het wordt op eigen helft teruggedreven en Duitsland slijpt de messen. En dan volgt de laatste, derde wissel. Cruz, van Inter, vervangt Crespo in de yge minuut, net voordat Klose met zijn hoofd de stand gelijktrekt. Om de situatie weer om te keren hadden ze snelheid en inventiviteit kunnen gebruiken, eigenschappen die Cruz niet bezit en die Tévez door zijn vermoeidheid niet meer heeft. In het kort: nu missen ze Messi. Als hij in het veld had gestaan, zegt de vox populi, dan had hij de wedstrijd in het slot gegooid voordat ze aan de strafschoppen toe zouden zijn. Hem zou het gelukt zijn de situatie om te gooien.
We zullen nooit te weten komen wat de ware toedracht was, en dat maakt ook niet uit. José Pekerman kiest voor de stilte en praat er niet meer over. Een jaar later, in een interview voor de sportkrant Marca, wanneer hem gevraagd wordt: ‘Wat was er met Messi aan de hand? Speelde er iets rond hem?’ antwoordt hij: ‘Ik ben trots op hem en ik was het ook die hem in de selectie opnam toen nog niemand hem kende. Ons probleem in Argentinië is dat we te veel vertrouwen schenken aan Messi alleen, we draaien door. En iedereen hoopte dat Messi de Maradona van dat wereldkampioenschap zou worden. Het enige wat hij deed was de acties van een heel goed Argentinië inluiden. Ik hoop dat deze ervaring hem in zijn toekomst van pas zal komen.’
En Leo Messi? Ook hij kiest ervoor te zwijgen. Die avond in Berlijn is hij een van de weinigen die niet voor een camera of een microfoon verschijnen. Niet alleen omdat hij teleurgesteld is door de uitschakeling, maar ook uit woede om wat verschillende media over zijn gedrag tijdens de penalty’s zeggen. ‘Er zijn dingen gezegd als dat het mij niet uitmaakte dat we uitgeschakeld waren, en daar klopte niets van. Als iemand me op dat moment in de kleedkamer had gezien,’ verklaart hij vijf dagen later aan Mundo Deportivo, ‘had hij geweten wat ik op dat moment voelde.’ En over het feit dat Pekerman hem maar heel weinig ruimte had gegeven om zich te bewijzen, drukt hij zich niet uit: ‘Hij besloot dat het zo moest zijn. Hij koos daarvoor omdat het goed ging. We hadden spelers als Saviola en Crespo, die op dat moment heel goed speelden. En daar laat ik het bij.’
Laten we het hebben overeen speler die, net als u, bij Newell’s aan zijn carrière begon. En laten we beginnen bij het wereldkampioenschap 2006. Een heel volk had op hem gewacht, maar tijdens de beslissende wedstrijdkwam hij niet eens aan spelen toe. Waarom?
Hoe kijkt u vandaag de dag tegen Messi aan ?
Om af te sluiten. Wat voor raad zouje hem willen meegeven? ‘Messi zou met een zekere vertraging zijn leven moeten willen leiden, alsof hij geen haast heeft. Het is waar dat het voetbal je leven in een razende versnelling brengt, maar Leo moet gewoon de tijd zijn werklaten doen.’
19 jaar: Leo Messi. Een Argentijnse vlo verpest zijn feestje. Capello had nog nooit op het terrein van de blaugranas gewonnen (niet met Juve, niet met Roma, niet met Madrid), en het leek hem tegen alle verwachtingen in te gaan lukken. En toen kwam het kleintje, één keer, twee keer, om opnieuw een gelijkmaker te maken, en toen het leek dat hij erin zou slagen, schudde hij in de 9oe minuut de allermooiste actie uitzijn mouw; de allermooiste rebound, zo schuin geschoten als maar mogelijk is:3-3. Capello en zijn team blijven achter als een kindje dat het ijsje uitzijn mond is gehaald.
Aan beide zijden is de verdediging lekgeslagen. De zenuwachtigste aanBarcelonese zijde is Oleguer: hij zal in de 45eminuut van het veld worden gestuurd na een tweede gele kaart (na een overtreding op Gago). De eerste gele kaart ziet hij in de i2e minuut, als hij Guti binnen het strafschopgebied omvertrekt. Penalty en geel. Van Nistelrooy mist niet. Fabio Capello kan zijn ogen niet geloven. Nadat zijn voorzitterhadgezegd dat hij niet thuis mag komen met een verlies, betekent deze voorsprong extra zuurstof.
Maar dat is van korte duur. Opnieuw is daar zijn nachtmerrie Leo Messi, die een losgelaten bal van Casillas aanneemt. Hij is niet makkelijk, maar ook deze rondt hij af. Net onder de lat. Deze gelijkmaker mag je ook op Ronaldinho’s naam zetten, die eindelijk wakker is geworden. Hij doet wat hij moet doen, brengt twee of drie tegenstanders uit evenwicht, tikt met Eto’o en vuurt op Casillas, die in eerste instantie met één hand kan redden, maar die niets tegen Messi’s rebound in kan brengen. Vier doelpunten binnen zevenentwintig minuten: dat is wat het Spaanse publiek wil zien. Barga, dat de schroom van zich af heeft gespeeld, lijkt het spel te gaan domineren. De witte achterhoede wankelt, maar daarna volgt de rode kaart en een tweede helft met een man minder. Rijkaard wisselt Eto’o voor Sylvinho. De blaugranas spelen de bal rond, maar het gevaar komt van Madrid. Het doelpunt kan ieder moment vallen. Een slechte voorzet van Guti: Sergio Ramos en Puyol springen. De witte verdediger raakt hem met zijn nek aan, de bal schampt de onderkant van de lat en gaat erin. Een overwinning? Nee. Messi redt Barga en zorgt dat Madrid niet dichterbij komt. En Capello zit nog altijdmet dezelfde problemen.
Jawel, Capello... Misschien was hij vergeten waar Messi toe in staat is. En toch was het Messi naar wie Capello had gevraagd na afloop van de Trofeo Joan Gamper, op 24 augustus 2005. Hij had gevraagd naar die diavolo, die duivel, die de Turijnse verdediging gek had gemaakt, die drie gele kaarten had uitgelokt, een assist had gegeven en de hele negentig minuten een gevaar was geweest. Juventus had na een penaltyreeks - dankzij zes scherpschutters vanaf elf meter - de cup mee naar huis mogen nemen. Maar Leo had de prijs voor de Beste Speler toegewezen gekregen en had zich ontpopt tot de grote verrassing van de wedstrijd. Terwijl Fabio Capello, die meteen het grote talent van de jongen had gezien, grappen stond te maken met Frank Rijkaard, zei hij: ‘Oké, als jullie geen plek in het team hebben voor hem, moet je het zeggen. Wij zijn bereid hem over te nemen.’
Misschien had Fabio Capello in de loop van 10 maart 2007 gedacht dat alles goed af zou lopen, zoals in de thuiswedstrijd - op 22 oktober 2006 in het Santiago Bernabéu. Daar werd het
2-0 voor los blancos en was iedereen bij de club tevreden. Messi had zich tijdens die wedstrijd ten minste zeventig minuten het vuur uit de sloffen gelopen, met een reeks schoten met links, mislukte voorzetten en dribbels richting het strafschopgebied. En dat allemaal terwijl hij door Emerson met een serie overtuigende slidings - op het randje van wat toegestaan was - werd aangepakt. Zozeer, dat aan het einde van de wedstrijd zelfs een verrekking van de buitenste rechter enkelband werd vastgesteld, die hem een week aan de kant zou houden.
Twee seizoenen samen. Twee heel povere, trieste seizoenen voor Barga. En dat voor de Italiaanse verdediger die in de provinciehoofdstad aankwam een jaar nadat hij met de azzuri (het Italiaans elftal) in Duitsland de wereldtitel had gewonnen. In de kleedkamer en op het veld heeft de huidige speler van ac Milan echter de tijd gehad om van dichtbij te zien hoe de nummer 10 van de blaugranas zich tot een wereldster ontpopte.
10 maart zoo7. Barga-Real Madrid. Herinnert u zich dat?
Genio! Wonderkind! Genio/Ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta en...
Er zijn een heleboel krantenkoppen, commentaren en taalkundige vondsten te lezen en te horen: van ‘Messidona’ tot ‘De Voet van God’, en ‘Messi verbaast de hele wereld’. Hier speelt clubliefde niet mee: zelfs Madrileense sportkranten, die normaal de pagina’s aan de eeuwige rivaal van Barcelona wijden, hebben het over het doelpunt. Hier is geen twijfel te bekennen. Dagblad Marca kopt op de voorpagina: ‘20 jaar, 10 maanden en 26 dagen later herhaalde Messi Maradona’s doelpunt’. En in de binnenpagina’s herhalen ze de woorden van Victor Hugo Morales: ‘Van welke planeet kom je?’ Niemand ontkent dat dit een van die gebeurtenissen is die je maar heel af en toe in het stadion te zien krijgt.
En dan zij die in het veld staan, zoals Eto’o, Deco, Gudjohn-sen. Deze drie brengen hun handen naar hun hoofd. ‘Dios mio, wat deed die jongen zojuist?’ komt het dichtst in de buurt van wat ze met die houding willen zeggen. En hier stopt het niet: meteen na de wedstrijd komen ploeggenoten en tegenstander s in hun verklaringen woorden en loftuitingen te kort.
Hier gaan we dan: Leo deed er 12 seconden over, tegen de 10,8 van Diego; hij legde 60 nieter af tegen de 62 in het Azteca; 13 balcontacten tegen 12 van Pluisje; hij passeert 5 tegenstanders waar Maradona 6 Engelsen achter zich laat. De grafische schemaatjes worden over elkaar gelegd, ze worden één voor één geanalyseerd om ze te vergelijken, om ze te begrijpen. Het is alsof iedereen op zoek is naar de tien verschillen. LaNación van Buenos Aires gaat hierop door en geeft de tien overeenkomsten: van de plek waar de actie begon tot het vieren van het doelpunt (beide spelers rennen naar de cornervlag rechts in het veld). Internetpagina’s, televisiezenders en kranten houden polls. De vragen zijn steeds min of meer dezelfde: Welk doelpunt was mooier? Dat van de Vlo of dat van Diego? Welk vond u mooier? Welk van de twee vond u beter? Vijfen-vijftigduizend mensen antwoordden in de poll van Marco:. 60,62% stemde voor het doelpunt van de Rosarino, 39,38% stemde voor dat van Pluisje. Eenzelfde beeld, al is het met kleinere verschillen, in CadenaSer. Messi wint daar met 52% tegen 48% van Diego. Een overtuigende meerderheid in Mundo De-portivo koos voor de aanvaller van Barcelona: meer dan drievierde van de stemmers. De Argentijnen van Olé bekroonden Maradona met 74,3% van de stemmen. Dat was te voorspellen, omdat dat doelpunt in het collectief geheugen van het land gegrift staat, er is geen huis waar nog nooit een video of een dvd van die actie afgespeeld is geworden. In Argentinië is zelfs een pocketboekje gemaakt met het doelpunt van de eeuw. Het is een zogenaamde handvideo: je laat de pagina’s omslaan en dan is het net alsof je de video van die actie ziet (let op, in de reeks Argentijnse Iconen zijn ook ‘De Hand van God’, Maradona’s balkunstjes in Villa Fiorito en Maxi Rodriguez’ doelpunt tegen Mexico opgenomen; Leo Messi en zijn won-derdoelpunt maakt er nog geen deel van uit). En je moet erbij optellen dat Maradona in Argentinië niet alleen een voetbal-
Deze polls geven perfect weer hoe diep de passie voor het voetbal aan beide kanten van de oceaan zit. Bij de vraag welk doelpunt beter is, komt iets anders om de hoek kijken: de intentie van Messi. Of om het in de woorden van La Nación uit te drukken: ‘Wilde Messi Maradona imiteren? Was het wel toeval? Of niet?’
Diego Armando Maradona is in het ziekenhuis opgenomen. In de nacht van 1 april is hij op de spoedafdeling binnengebracht. Een nieuwe terugval met alcohol zorgde dat hij een acute leververgiftiging opgelopen heeft. Hij stond op het punt dood te gaan, zegt zijn persoonlijke arts, Alfredo Cahe. In Argentinië wordt zijn dood zelfs al als nieuws gebracht. Gelukkig is dat niet juist en wordt Maradona begin mei ontslagen uit de neuropsychische kliniek Avril, waar hij zich vrijwillig voor zijn alcoholverslaving heeft laten behandelen. Het eerste wat hij doet wanneer hij weer buiten staat, is optreden in het televisieprogramma ShowMatch, om zijn versie van het gebeurde te geven en om diegenen die hem al dood hadden gewenst van repliek te dienen. En tijdens het interview met zijn vriend Marcelo Tinelli vindt hij ook de tijd om over het doelpunt van Messi te praten. Laten we eens luisteren wat de Nummer Tien te zeggen heeft: ‘Wie die vergelijking getrokken heeft, had bij voorbaat al zin om te overdrijven. Ze overdrijven, maar dat maakt niet uit. Mijn goal was mooier dan die van Messi, laat ik daarmee beginnen. En daarbij maakte ik hem tegen elf internationals van een wereldkampioen, Engeland, én tijdens het wereldkampioenschap. Leo maakte zijn doelpunt tegen Getafe, in de Copa del Rey, in Spanje. En dat is heel wat anders.’ Pluisje verdedigt zijn eigen doelpunt en vindt dat iedereen die een vergelijking heeft durven maken overdrijft. Maanden later, bij een interview met El Grafico, een weekblad over sport uit Buenos Aires, is hij nog verbetener: ‘Wat was het eerste watje voelde toen je Messi’s doelpunt tegen Getafe zag?’ wordt hem gevraagd. En hij antwoordt rood aangelopen: ‘Het lijkt helemaal niet op het mijne.’ ‘De omstandigheden waren anders, maar de acties waren dezelfde, Diego...’ proberen ze nog eens. ‘Nee, nee, het lijkt in niets op het mijne. Van dat soort doelpunten maakte ik er duizenden op de training, maar die staan niet op video. Ja, en als je wilt dat we hier serieus over praten, daag me dan niet uit, want dan...’
Leo’s geval is anders, omdat hij in een gezonde omgeving zit die van hem houdt en hem beschermt.’ Franz Beckenbauer: ‘Wanneer je hem met de bal ziet rennen moetje aan de Diego Maradona in zijn beste tijden denken.’ Sommigen ontkennen de overeenkomsten niet, maar beschermen de jongen uit Ro-sario: ‘Messi en Maradona,’ zegt Héctor ‘el Negro’ Enrique, Argentijns wereldkampioen in 1986, ‘hebben twee overeenkomsten: de schijnbewegingen en de snelheid. Als Diego kapte en een kort sprintje maakte, wasje kansloos; Leo kun je gewoon de bal niet afpakken. Daarbij schiet hij niet om het schieten, hij zoekt de verre hoek en kan zowel op links als op rechts spelen, net als Diego. Het is niet slecht dat hij met Maradona wordt vergeleken. Wat wel slecht zou zijn: als Leo een soort Maradona zou worden.’ Dat is ook iets waar Gabriel Batistuta, ex-spits van Fiorentina en de topscorer van het Argentijns elftal, voor waakt: ‘Leo moet niet proberen Maradona te imiteren, hij moet alleen maar zichzelf zijn en dat zo goed als hij kan. Omdat hij anders, al haalt hij misschien wel het niveau van Diego, slechts een tweede Maradona zal zijn.’ Er zijn maar weinig afwijkende meningen te horen, één daarvan, al is dat normaal als we bedenken dat we het over Maradona hebben, komt van Pelé. O Rei (Koning Pelé) is ervan overtuigd dat ‘Messi een ander type speler is. Maradona kwam van achteruit. Messi is iets sneller. Daarentegen was Maradona beter bewapend.’ Een andere afwijkende mening heeft César Luis Menotti, ‘de Dunne’, Argentijns bondscoach van het wereldkampioenschap van 1978: ‘Hij is geen nieuwe Maradona. In Argentinië, net als in vele andere landen, is het een gebruik dat wanneer er een jonge speler opstaat die een goede techniek heeft, die de bal bij zich kan houden én weet af te ronden, dat iedereen meent dat het de opvolger van Diego is. Messi is een heel goede speler, een linkspoot, baltechnisch, sterk, hij voetbalt bij
Barcelona en hij is een Argentijn. Maar hij is geen Maradona. Hij is Messi.’ Iets dergelijks schrijft Walter Vargas, schrijver, journalist en psycholoog, in zijn boek Futbol delivery: ‘Messi is geen Maradona en zal dat ook nooit zijn. Dat niveau zal hij niet bereiken, geloof ik, en ik denk dat het zelfs moeilijk is het te benaderen.’ Het zijn tegenovergestelde meningen. Maar er is meer: het Argentijns olympisch comité heeft zelfs een studie uitgevoerd, onder leiding van Miguel Toderi, om de twee spelers wetenschappelijk te vergelijken. De uitkomst? Een waarheid als een koe. Er blijkt te zijn aangetoond dat Messi en Maradona een reeks dezelfde fysiologische eigenschappen hebben: een laag zwaartepunt, spiermassa, lengte, gewicht, zelfde bewegingscurven, en uiteraard zijn ze allebei linksbenig.
Zou het niet kunnen zijn dat de voorkeuren te maken hebben met leeftijd? ‘Raül Gonzalez Tunón schreef in “De dichter stierf in de morgenstond”, een van zijn allermooiste gedichten: “De alleroudsten lieten hem niet binnen. De allerjongsten zagen hem daarna niet meer staan.” Dat is wat er generatie op generatie in het voetbal gebeurt. En datzelfde gebeurt nu met Messi,’ legt Horacio del Prado uit, verslaggever van de Argentijnse Radio Nacional. ‘De ouden van vandaag blijven verklaren dat Messi nooit het niveau van Maradona zal halen, ze vergeten dat dat altijd gezegd wordt als er een nieuwe top-speler verschijnt: zover zal hij toch niet geraken. Van Maradona werd gezegd dat hij een dikkerdje was, te klein en dat hij het nooit zover zou kunnen schoppen als de allergrootsten. Hugo Gatti, de beroemde keeper, was een van die personen die het alleen maar over de onvolmaaktheden van Maradona hadden en prompt maakte Diego vier doelpunten bij hem.’ Laten we de meningen voor wat ze zijn en laten we eens naar andere oorzaken van deze voortdurende vergelijking kijken. Het is simpel: sinds Pluisje gestopt is met voetbal, in 1997, zijn de Argentijnen continu op zoek geweest naar zijn opvolger. Dat is niet vreemd. Het gebeurt altijd wanneer een beroemdheid ergens mee stopt. Eerst duurt het veel te lang om te accepteren dat deze legende gestopt is; later duurt het veel te lang om iemand te vinden die ons aan hem herinnert, die de verdwenen magie doet herleven. Die ons terug naar het verleden brengt, omdat de historie van het voetbal iets fundamenteels is - om iemand te kunnen verkopen is het namelijk makkelijker hem de nieuwe Pelé of de nieuwe Maradona te noemen. Zo weet iedereen waar je het over hebt. Vaak worden vergissingen gemaakt: de vergelijking gaat niet op of de verwachtingen worden niet ingelost. Zoals dat gebeurd is met - en dan heb ik het maar over een paar nieuwe Maradona’s - Ariel Ortega, Pa-blo Aimar, Juan Roman Riquelme of Tévez. Geen van hen heeft dat niveau bereikt. En het is moeilijk het gewicht te dragen. En nog moeilijker als de overeenkomsten talrijk zijn, zoals in het geval van Messi: klein, linksbenig, opgegroeid bij Newell’s (waar Maradona ook even speelde), volwassen geworden bij Barcelona (ook ‘Maramondo’s’ eerste Europese club), en wereldkampioen onder 20 (zoals Maradona in 1979). En net als Diego debuteerde hij in het nationale elftal tegen Hongarije. En het wordt nog moeilijker als Maradona zelf je voor zijn televisieshow (La noche del 10 - De avond van de Nummer Tien) uitnodigt en je daar zijn opvolger noemt. ‘Leo wordt een van de allergrootsten. Velen denken dat hij dat al is. Maar mijn mening,’ zegt Maradona, ‘is dat hij nog lang niet zijn top bereikt heeft. Hij kan veel meer dan hij tot nu toe heeft laten zien, en wanneer hij zover is, dan zal hij inderdaad een van de grootsten worden.’ Wanneer El Grafico hem ernaar vraagt, antwoordt hij dat Leo natuurlijk de beste Argentijnse speler van dit moment is, maar op de vraag ‘Kan Leo beter worden dan jij ?’ lukt het hem maar net ‘Het zou goed zijn voor het Argentijnse voetbal als hij dat klaarspeelt’ te antwoorden. Ondanks al zijn loftuitingen is de oude koning nog terughoudend om zijn scepter over te dragen. Zijn opvolger moet laten zien dat hij die eer waard is.
Zoals toen hij zich blesseerde enuhemalseen vader omhelsde ? ‘Dat was voor mij iets heel normaals. Ik voelde hoe hij leed,
Wat is het belangrijkste advies dat uLeo heeft gegeven ?
U bent waarschijnlijk de trainer geweest die Maradona het meest heeft kunnen bijsturen. U had hem in het elftal waarmee u in 1986 het wereldkampioenschap in Mexico won; tijdens het wxvan Italië in 1990, toen la albiceleste de finale haalde; bij Sevilla; en u heeft hem bijgestaan toen hij bondscoach van het Argentijns elftal was. Samengevat: u kent Diego heel goed en volgt van dichtbij Messi’s ontwikkeling. Kunt u ons zeggen: is Leo de nieuwe Diego ?
En Messi. Is hij in staat die wereldbeker te winnen ?
En technisch gezien ?
Welk van de twee doelpunten vindt u het mooist ?
Messi en Maradona. Laten we eens naar hun kwaliteiten kijken. ‘Het zijn spelers die halverwege de helft van de tegenstander op hun gevaarlijkst zijn, ze hebben geweldige schijnbewegingen, snelheid, het is moeilijk ze de bal af te nemen, en daarbij hebben ze een verschroeiend schot.’
Verdriet en woede. Dit en veel meer overheersen Messi’s woorden en gedachten. De reden is simpel: Barcelona heeft de titels waar het op hoopte niet gewonnen. Van de acht mogelijke prijzen heeft het genoegen moeten nemen met de Europese supercup. Een erg magere buit. Er zat niet meer in. En voor iemand als de Vlo, die alleen maar aan winnen denkt, is dat genoeg om zich slecht te voelen. Keer op keer speelt het door zijn hoofd: ‘We begonnen goed. Vervolgens werden we te snel uitgeschakeld voor de Champions League. Daarna verdwenen we uit de Copa del Rey toen we meenden dat we het moeilijkste gehad hadden. Als je alles bij elkaar optelt, doet het pijn,’ legt hij in een interview met France Football uit. En dan heeft hij het nog niet over de competitie - die was het pijnlijkst. In februari leek La Liga zo goed als gewonnen, en leek de achtervolging van Capello’s Madrid slechts een droom, en enkel iets om de kranten mee te vullen. Toch was dat niet zo: de weggegeven punten in de laatste minuten - vooral tegen Betis en Espanyol - zorgen ervoor dat Real, de eeuwige rivaal, de titel wint. ‘Waarom boden we Mallorca, op 17 juni in Bernabéu de laatste tegenstander van Madrid, geen winstpremie?’ Messi ziet daar niets slechts in, mits die premie maar dient om te winnen. Maar ondanks de goede intenties en de hoop van de Argentijn blijft het wonder, dat vijfenzestig minuten mogelijk leek, aan het eind van de wedstrijd uit. En zo gaat ook de laatste mogelijkheid om het seizoen te redden in rook op. Wat overblijft is teleurstelling. Aan het eind is niets uitgekomen van wat ze hoopten en blijft Messi achter als ‘held zonder prijs’, zoals El Pais kopt. Want het is waar: op individueel gebied is het een heel positief jaar geweest voor Messi, de Argentijn die de hoofdrolspeler was tijdens vele magische avonden: hij was het die met een fameuze hattrick keer op keer de wispelturigheden van de Koninklijken wist af te straffen. Daarna kwamen ‘de Voet van Maradona’ en ‘de Hand van God 11’, wonderen en sluwheden die toch niet ongemerkt voorbij zijn gegaan. Maar de gemaakte doelpunten en de prijs voor de Beste Buitenlander in de competitie zijn slechts een schamele troost.
In Maracaibo, op 24 juni, vier dagen voor Argentiniës eerste wedstrijd tegen de Verenigde Staten, wordt Messi twintig en vragen de media hem naar zijn grootste wens: ‘De Copa América winnen en topscorer van het toernooi worden.’ Dat is Argentinië sinds 1993 niet meer gelukt, maar dit jaar zijn de verwachtingen hooggespannen. Er is zo veel hoop op Messi gevestigd dat het team en de trainer, in tegenstelling tot wat in Duitsland gebeurde, Messi verwennen. El Coco zorgt er zelfs voor dat hij een begeleider krijgt: ‘de Kleine Tovenaar’Juan Sebastian Verón. De ex-speler van Boca Juniors, van Sampdoria, van Parma, van Inter, van Lazio, van Manchester United en van Chelsea, die bij Estudiantes de la Plata eindelijk weer de vorm van zijn eerste jaar te pakken heeft weten te krijgen, geeft Messi raad, binnen en buiten het veld, en schermt hem af van alle beschuldigingen dat hij een verwaande einzelgan-ger zou zijn. ‘Messi is in zichzelf gekeerd. We drinken samen geen maté. Hij blijft liever met de Playstation spelen. Hij is als een jonger broertje waarvoor ik moet zorgen. Het is alsof ik hem iedere avond aan tafel moet roepen,’ verklaart Verón aan El Pais. En Leo moet ook beschermd worden, want in Venezuela is de Messi-manie uitgebroken. Het is waanzinnig, de jongen kan geen stap zetten of hij wordt omcirkeld door fans, de shirtj es met zijn naam verkopen als warme broodj es - aan kinderen en aan volwassenen -, en op het veld wordt hij, al maakt hij een fout, toegejuicht. Als hij niet in de basis begint, zoals tegen Paraguay, roept het publiek - kwaad - binnen tien minuten zijn naam.
Zijn vriend Ronaldinho zal niet spelen, en dat is beter zo, zegt Lionel; en ook Kaka speelt niet. Toch blijft het goud-groe-ne team een moeilijke tegenstander, al heeft het de openingswedstrijd tegen Mexico verloren en kon het Uruguay in de halve finale pas na penalty’s verslaan. Daarbij zijn finales andere koek, je mag nooit te veel vertrouwen hebben. Iets wat op pijn-lijke wijze bewezen wordt: Julio Baptista, Argentijns aanvoerder Ayala - met een eigen doelpunt - en de bij Sevilla spelende Daniel Alves zorgen er met een overtuigende 3-0 voor dat de Argentijnse dromen weer opgeborgen kunnen worden. Brazilië speelt dit elegante en goed gepositioneerde elftal helemaal weg. In Maracaibo, in het José Romero-stadion, lijkt het gewoon niet mee te doen, niet meer te bestaan. En Messi? ‘Hij deed weinig om de geschiedenis te keren,’ veroordeelt Clarin, ‘Leo, zonder wervelend of zelfs normaal voetbal, leek omgeven door het Braziliaans spel en bleef opgesloten in zijn eigen doolhof.’ Meer nog dan het commentaar of de kritieken spreken de beelden. Messi die met een verdwaalde blik op het grasveld zit; Dady, de masseur, die hem troostend over zijn hoofd wrijft; Joseph Blatter, de president van de fifa, die hem de medaille uitreikt; Messi die de tribune afloopt, zijn medaille afdoet en hem in zijn vuist knelt. Hij is verkozen tot Beste Jonge Speler van de Copa América. Maar dat betekent nu niets voor hem. Na deze nieuwe teleurstelling voelt hij alleen maar woede en verdriet.
In een exclusief interview met Marca spreekt Diego, over wie iedereen het heeft, het ook niet tegen; hij geeft alleen maar aan dat ‘waar Rijkaard Messi aanvoelt, ontslaat Laporta hem’. En Victor Fernandez, de trainer van Zaragoza, zegt na een zware nederlaag wat velen denken: ‘Waarschijnlijk is Messi de beste speler ter wereld.’
Het regent loftuitingen. En omdat er nog maar weinig tijd te gaan is tot de nominaties voor de Gouden Bal van France Football én de nominaties van de fifa World Player, doen er steeds meer geruchten over de verkiezing de ronde. ‘Messi zit Kaka op de hielen,’ schrijft La Vanguardia. ‘Messi mikt op de Gouden Bal. Zijn acties en zijn doelpunten met Barga en Argentinië zorgen dat hij een van de favorieten is,’ kopt Marca. Het seizoen verloopt in het voordeel van de Vlo, al is iedereen
zich ervan bewust dat Kaka de favoriet is, en waarschijnlijk de prestigieuze prijs al in zijn binnenzak heeft zitten. Maar dat maakt Leo niet uit, het is beter nog meer redenen voor zijn kandidaatschap aan te dragen. In de tussentijd, als iedereen op de ontknoping wacht, wordt Messi de Bravo toegekend, de prijs die het Italiaanse tijdschrift Guerin Sportivo toekent aan de beste speler onder 21 op de Europese velden. Leo is de eerste Argentijn die deze prijs wint en de derde speler van Barcelona, na Guardiola en Ronaldo. Het is 25 november. Precies een week later houdt Ricardo Izecson Dos Santos Leite, ook wel bekend als ‘Kaka’ (een bijnaam die zijn broer hem gegeven heeft), de Gouden Bal in de lucht. Messi wordt derde. Hij wint brons met 255 stemmen. Voor hem staat de Portugees Cristiano Ronaldo - met 22 stemmen meer -, terwijl Kaka het gehaald heeft met niet minder dan 444 stemmen.
Deze scène herhaalt zich twee weken later in het fifa World Player Gala 2007. Er is alleen een klein verschil, dat een van de hoofdrolspelers erg nerveus maakt. Kaka wint opnieuw goud, met 1047 stemmen, hij is volgens zijn collega’s de Beste Speler; Leo stijgt naar zilver (504 stemmen), ten koste van Cristiano Ronaldo, die met 426 stemmen genoegen moet nemen.
Het is grappig om te zien wat er in de zaal gebeurt. De presentator kent de tweede prijs aan Messi toe en de derde aan Ronaldo. De twee staan op hetzelfde moment op om naar het podium te gaan. Messi knoopt zijn smoking dicht. Het is zijn eerste keer dat hij in pak gaat en hij ziet er beslist een beetje onbeholpen uit in deze gelegenheidskledij. Op het podium van het Zürich Opera House reiken Joseph Blatter, de president van de f i fa, en Pelé de prijzen uit. Cristiano Ronaldo is de eerste die her en der handjes schudt. Hij groet de Braziliaan en pakt zonder te twijfelen de zilveren trofee voor de tweede plek. Blatter moet hem erop attenderen én overreden: ‘Messi, die is voor Messi.’ De omroeper herhaalt de uitslag van de stemmen en vraagt hun of ze de trofeeën willen omruilen. Het is een beschamend moment dat de omroeper snel oplost met: ‘Goed geprobeerd, maar niet gelukt,’ waarmee hij Cristiano Ronaldo aanspreekt.
Leo Messi had bijna niet aanwezig kunnen zijn. De blessure van de afgelopen zaterdag in Mestalla had zijn aanwezigheid bij het gala in gevaar gebracht. Maar op het laatste moment geven de artsen toch groen licht, zodat de blaugrana-afvaardi-ging naar Zürich afreist. Zij wordt geleid door Joan Laporta, die uit naam van f c Barcelona de Fair Play Award van de f i f a in ontvangst mag nemen. Jorge en Rodrigo reizen met Leo mee.
En hoe is hij voor zijn oudere broer? ‘Ik heb de eerste jaren hier in Barcelona met Leo gewoond. Het was niet makkelijk, en we verveelden ons vaak,’ vertelt Rodrigo, ‘het waren trieste dagen, die voorbij gingen door films te kijken of op de PlaySta-tion te spelen. Daarna is beetje bij beetje ons leven veranderd. Hij houdt er soms van na het trainen uit eten te gaan.’ En ’s avonds? ‘Hij houdt niet zo van stappen. Ik hou daar wel weer van. Hij houdt meer van iets gaan drinken en praten. Hij is vaak bij ons, en dan houdt hij Agustfn bezig, mijn oudste. Maar mijn dochter vindt hij ook prachtig. Hij houdt ook erg van het eten dat mijn vrouw Florencia klaarmaakt - zij strijdt met mijn moeder over wie de beste kip of de beste empanadas klaarmaakt.’
Wat is uw mening over Lionel Messi?
De dagen erna vermenigvuldigen de krantenkoppen over Leo’s verklaringen zich. Maar er zijn ook journalisten die het standpunt van de Vlo begrijpen. En in veel stukken wordt het reglement aangehaald: ‘In dit geval mag Barga Messi niet tegenhouden, want hij is jonger dan drieëntwintig,’ schrijft Sport.
Dit is nog maar het begin van een strijd tussen de afa en Barcelona, die twee maanden lang zal doorgaan. In de tussentijd vertrekt Leo - na de vriendschappelijke wedstrijd tegen Catalonië te hebben gespeeld (beslist door Pocho Lavezzi, met een van zijn typische doelpunten) - met haast naar Argentinië. Coco Basile en het Argentijns elftal wachten op hem. Het programma bestaat uit een minitour door het Amerikaans continent plus twee kwalificatiewedstrijden voor het wereldkampioenschap van 2010. Eerst behaalt Argentinië een belangrijke overwinning op Mexico; daarna speelt het in het Giants Stadium te New Jersey met 0-0 gelijk tegen de Verenigde Staten. En dan volgen de wedstrijden die ertoe doen: in het Monumental-stadion tegen Ecuador, en in het Mineirao-sta-dion van Belo Horizonte tegen Brazilië. La albiceleste kan niet schitteren: het speelt twee keer met moeite gelijk.
Op 2 juli openbaart Sergio Batista de lijst van achttien spelers die op de Olympische Spelen uit zullen komen. Leo Messi staat erop. Het kon weleens het einde van de discussie betekenen. Ook Julio Grondona, de voorzitter van de af a, bevestigt dit: ‘Argentinië rekent op Messi, omdat de fifa voorschrijft dat een speler tijdens de Olympische Spelen uit moet kunnen komen voor zijn land. Als we Messi niet mogen opstellen, dan heb ik geen elftal, en als ze hem niet toestaan hiernaartoe te komen, dan scheppen ze een precedent dat zal zorgen dat andere teams ook hun spelers thuislaten. En we willen niet dat dat gebeurt. Daarbij is het niet vreemd dat hij voor Argentinië uit wil komen: Barcelona heeft hem al het hele jaar en er zijn maar weinig kampioenschappen waar hij met het Argentijns elftal in mag uitkomen.’
Duidelijke taal. Toch heeft Barcelona niet de intentie om zo makkelijk de witte vlag te hijsen. ‘We hebben geen toezeggingen gedaan, alleen maar gesprekken gehad met de af a en uiteindelijk zullen we de reglementen opvolgen. Als die ons beschermen, dan zal Messi in de voorrondes van de Champions League uitkomen,’ geeft Begiristain aan.
Op 15 juli begint het nieuwe seizoen in Barcelona. Met Pep Guardiola en zonder Ronaldinho. De Braziliaan moet alleen nog de medische tests ondergaan voordat hij het shirt van Milan aan kan trekken. Een transfer die hem in staat stelt naar de Olympische Spelen te gaan. Barga zou geweigerd hebben, want Ronaldinho is ouder dan de leeftijdsgrens en de fifa verplicht clubs niet spelers ouder dan drieëntwintig jaar af te staan. Maar de club van Berlusconi gaat op zijn wens in. Wat een geluk heeft hij, moet Leo denken, die niet weet wat het lot voor hem in petto heeft. De club praat er met hem niet over, het overleg vindt tussen Barcelona en de afa plaats. ‘En Leo,’ zegt Celia, zijn moeder, ‘praat niet en vraagt niet. Hij wacht alleen op wat zij zullen zeggen.’ Op dit moment zit hij in Saint Andrews, Schotland, waar Barga zijn voorbereidingswedstrijden zal spelen. Het is 21 juli en twee dagen later zou Messi in Tokio moeten zijn, bij de olympische selectie: op 29 juli staat er een vriendschappelijke wedstrijd tegen Japan op het programma. Maar Barga is het er niet mee eens. Ze hebben de Argentijnse bond gevraagd de jongen pas vrij te hoeven geven na de Amerikaanse tour en na de eerste wedstrijd van de voorronde van de Champions League. Uiteraard alleen als het resultaat het toelaat. Messi zou de eerste drie groepswedstrijden van de Olympische Spelen missen, maar zou dan, mits Argentinië zich plaatst, mee kunnen doen in de kwartfinale. Het is een voorstel dat de af a niet wil overwegen. Het enige waar ze mee akkoord zouden kunnen gaan, is dat Messi een deel van de seizoensvoorbereiding van Barga meemaakt, zolang hij maar op tijd terug is voor de eerste wedstrijd van de Spelen. De mogelijkheid dat Messi niet naar de Olympische Spelen gaat, overwegen ze niet eens. Ze menen dat Barga er geen zin in heeft met hen, met de f 1 fa en vooral met de speler in botsing te komen, die duidelijk aangegeven heeft dat hij de Olympische Spelen mee wil maken.
Op 23 juli spreekt Joseph Blatter zijn steun uit voor de speler: ‘Het vrijgeven van spelers onder de drieëntwintig jaar is voor clubs altijd verplicht geweest. Dit principe gaat ook op voor Peking 2008,’ zegt de president van de f i fa , en hij voegt eraan toe: ‘Het tegenhouden van spelers onder de drieëntwintig jaar voor een eindtoernooi zou je kunnen opvatten als een aanslag op de olympische gedachte.’ Maar het laatste woord over de kwestie is nog niet gesproken, want de l f p spreekt dit argument tegen: ‘Er bestaat geen enkele juridische verplichting om voetballers af te staan. Het olympisch toernooi voor mannen is, in tegenstelling tot dat voor vrouwen, niet opgenomen in de door de f i fa vastgestelde internationale agenda 2008-2014.’
Deze heen en weer gaande discussie zorgt ervoor dat Lionel het moeilijk heeft. Hij is nerveus; ‘een beetje raar’, zeggen zijn ploeggenoten. Zozeer dat hij tijdens een training op Schotse grond, na een forse tackle, met Rafa Marquez in discussie raakt. Pep Guardiola moet tussenbeide komen om de gemoederen te sussen en om de geïrriteerde Leo te vragen dit eens en voor altijd te laten. Het is niets, iets wat vergeten moet worden, maar toch raakt het de nieuwe trainer van Barga. Guardiola roept de jongen naar de kant, hij praat met hem, wil weten wat er scheelt, waarom hij chagrijnig is, waarom hij niet tevreden lijkt. Zo wil hij hem niet kennen. Hij wil hem tevreden met de bal aan zijn voet bij Barga zien spelen. Hij heeft maar een paar woorden nodig om Leo aan het praten te krijgen. Die zegt dat hij naar Peking wil, waarop Guardiola hem belooft te doen wat hij kan. En hij neemt de touwtjes in handen na een eerste vriendschappelijke wedstrijd tegen Hiber-nian (6-0 voor Barga, met een formidabel doelpunt van de Vlo). ‘Uiteindelijk,’ verklaart Guardiola, ‘is Leo de speler die hieronder te lijden heeft. We zijn twee of drie weken verder en de een zegt dit en de ander dat. Blatter zou in de reglementen moeten kijken en een beslissing moeten nemen: óf hij blijft bij ons, óf hij gaat naar de Olympische Spelen.’ Ondanks de oproep laat de beslissing van de fifa nog zes dagen op zich wachten. In de tussentijd speelt Barga een tweede vriendschappelijke wedstrijd - tegen Dundee United -, waarin Messi drie keer scoort. En ook Joan Laporta, de voorzitter van Barcelona, laat weer van zich horen als hij het standpunt van de club verwoordt en het voorstel aan de afa weer aanhaalt: in het geval de f 1 fa een voor Barcelona negatief oordeel velt, zal de club ‘zich naar het juridisch bureau van de tas begeven zodat zij over onze eisen mogen beslissen’.
Kort samengevat: de discussie gaat door. Nog maar één week voor Argentinië zijn eerste wedstrijd op de Spelen moet afwerken en nog is niet bekend of Leo zal gaan. De websites van Argentijnse en Spaanse kranten staan vol met polls: ‘Vindt u dat de selectie op Messi moet wachten?’ vraagt Clarin haar lezers. Degenen die geïrriteerd raken door de culebrön, antwoorden nee: zeventig procent. Negenentwintig procent vindt dat ze moeten wachten.
Maradona daarentegen valt hem aan: ‘Hij moet voor zichzelf kiezen. Het is een moment om naam te maken. Het is een prachtige mogelijkheid om te groeien. Barcelona zal wel op hem wachten. Daarom hebben ze hem het shirtje met nummer tien gegeven: omdat ze van hem houden. Dat gaven ze hem niet omdat hij een filmster is, maar omdat hij een fenomeen, een grote voetballer is.’ En aan de andere kant staat zijn familie, die niet weet welke kant ze moet kiezen. Dat bevestigt Jorge Messi: ‘Het is duidelijk een vorm van belangenverstrengeling en één speler is daarvan de dupe. Mijn zoon wordt gebruikt als levend schild. Over een jongen van eenentwintig hoef je toch geen rechtszaak te beginnen die ik weet niet tot wanneer zal lopen? Het is waanzin dat een speler keuzes moet maken. Het kan gewoon niet zo zijn dat tussen de mensen die de touwtjes in handen hebben geen overeenkomst bereikt kan worden, terwijl wij niet weten waar we aan toe zijn.’ Voordat Leo naar Florence afreist, waar zijn team een vriendschappelijke wedstrijd tegen Fiorentina speelt, zegt hij eindelijk wat hij denkt en wat hij van plan is te doen: ‘Als de f i fa zegt dat ik niet hoef te gaan, ga ik niet; als ze zeggen van wel, vertrek ik zonder op het tas te wachten. Want als ik daar nog op wacht is het te laat voor mijn teamgenoten en de technische staf van de Argentijnse selectie.’
En de f i fa zegt een paar uur later dat Messi naar de Spelen hoort te gaan. ‘De hoogste rechter van de Statutencommissie, Slim Aloulou (Tunesië), heeft bepaald dat het afstaan van spelers die jonger dan drieëntwintig jaar oud zijn, voor het man-nenvoetbaltoernooi in Peking 2008 verplicht is,’ staat er op het communiqué uit Zürich.
Heel anders is de opstelling van de leiding van Barcelona, die niet van mening verandert en een klacht bij het tas indient. Maar voorlopig zal Leo, in plaats van op Amerikaanse tournee te gaan, naar China afreizen met de belofte dat als het tas in het voordeel van Barga beslist, hij meteen terug zal keren.
Op 6 augustus, aan de vooravond van Ar gentinië-Ivoorkust, de eerste wedstrijd in groep A, stuurt het tas Barcelona een bericht. ‘Het olympisch toernooi staat niet op de officiële kalender van de f i fa en daarbij is er door het algemeen bestuur van de fifa nooit een besluit genomen dat clubs verplicht spelers jonger dan drieëntwintig jaar voor dit toernooi (aan nationale selecties) af te staan,’ is er in de verklaring van het sporttribunaal te lezen. Toch staat er verder ook nog dat er ‘naar een redelijke oplossing gezocht moet worden voor spelers die graag hun land willen vertegenwoordigen tijdens de Olympische Spelen’. Hoe reageren beide kampen hierop? Grondona antwoordt eerst: ‘Messi gaat nergens heen.’ Sergio Batista bevestigt: ‘Morgen staat hij op het veld.’ En Leo? Hij geeft geen verklaringen over deze uitspraak, maar lijkt, al was hij eerder bereid om weer naar Barga te reizen, toch niet van plan naar zijn oude nest terug te keren.
Kort voor het eindsignaal wisselt Batista Leo en biedt het Chinese publiek de mogelijkheid voor hem te applaudisseren. Dat hebben ze al de hele wedstrijd gedaan, en wanneer zijn foto op het scherm van het Olympische Stadion verschijnt, begint het publiek, zonder er rekening mee te houden dat op dat moment het Argentijns volkslied klinkt, ‘Messi, Messi’ te scanderen. In de Volksrepubliek China is hij een van de allerbekendste sporters. Hij verkoopt goed - van shirtjes tot blikjes Pepsi - en de kinderen willen net zo zijn als hij. Die populariteit groeit tijdens de Spelen exponentieel. Zozeer dat hij in een onderzoek van de f i f a genoemd wordt als een van de bekendste sporters ter wereld. En aan het eind van de Spelen wordt hij op internetpagina MyBestPlay.com de meest gewaardeerde speler van het toernooi genoemd en naast atleten geplaatst als Michael Phelps - de koning van het zwembad -en Usain Bolt - de snelste man ter wereld.
De volgende ontmoeting, nog altijd in het Stadion van de Arbeiders, is op 16 augustus tegen Nederland. Ook Maradona zit op de tribune om het elftal te ondersteunen, én vanwege Kun Agüero, de vriend van zijn dochter Gianina. Het team mag niet falen. Leo weet dat en maakt er een show van. Dit is wat Clarin er later over zou schrijven: ‘Hoeveel wensen zal dit wonderkind in zijn wedstrijden voor het Argentijns elftal in vervulling doen gaan? Gezien het feit datje normaal gesproken maar drie wensen kunt doen, vraagt het elftal van Batista dan niet veel te veel van deze magiër van Barcelona? Vandaag schittert hij echter alweer: met een prachtig doelpunt en een ongelooflijke assist. En daarmee redt hij meteen hun campagne, die moeilijk leek te worden toen Nederland ons bijna de droom had afgenomen twee keer op rij olympisch kampioen te worden.’ Wat deed de Vlo dit keer dan? Hij keerde een extreem lastige wedstrij d om. Hoe ? Hij kapte een verdediger uit, omspeelde de doelman en schoot hard in het doel, net voor een wanhopige Nederlander tijd had om nog tussenbeide te komen. 1-0. Later, na veertien minuten in de extra tijd, zet hij een perfecte aanval op en zorgt dat Di Maria met een hard, gekruist, laag schot de 2-1 kan maken. In de halve finale zal Argentinië tegen Brazilië moeten spelen.
De jongen over wie ze het hebben omzeilt de discussie, maar hij deinst niet terug voor een lawine aan vragen: ‘Ik ben niet zo van het voorspellen, maar Ronnie: het goud is voor Argentinië ! Mijn droom is de droom van het hele Argentijnse elftal. Het wordt moeilijk,’ zegt hij, ‘het is altij d moeilijk tegen de kanaries. Beide teams hebben tot in de verlenging van de kwartfinales diep moeten gaan. Brazilië heeft een geweldig team, maar dat van ons is nog beter. We spelen allemaal met één doel: de gouden medaille, en zij wonnen de laatste finale. Ikben nog altijd woest om die finale in de Copa América. Maar nu is het onze beurt.’ En inderdaad is Argentinië aan de beurt. Op een manier zoals niemand zich dat voor af had voor gesteld. Ze stoppen, vernederen en spelen met Brazilië. Agüero, die twee doelpunten maakt en de assist geeft voor het derde (hij kreeg een penalty, die Riquelme verzilverde), en de uitgelaten spelers die doen alsof ze een speen in hun mond hebben (voor het op komst zijnde kind van Gianina), leggen de zwakte van Dunga’s team bloot en bewijzen de decadentie van Ronaldinho. ‘Vandaag,’ zo schrijft El Pais, ‘werd de Braziliaan een valse speler, iemand die meer leek op een gestoorde, op een glimlachende grappenmaker of op een poppenkastpop die alleen maar op de voorgrond wil treden voor het applaus van een op voetbalgebied erg basaal, Chinees publiek. Hoe meer hij zijn decadentie achter theater verstopt, hoe minder het voetbal hem een podium zal bieden, behalve dan wanneer de bal net zo stil op het veld ligt als hij: het nemen van vrije trappen beheerst hij nog wel altijd.’ Een schandalig portret van wat eens de beste speler ter wereld was. Maar nog pijnlijker is de foto die de volgende dag in kranten van over de hele wereld wordt afgedrukt: Ronaldinho in het gele shirt met nummer 10 achterop zoekt troost in de armen van zijn broertje Messi. Lionel moet op zijn tenen gaan staan om zijn idool te troosten. Er gaat zowel affectie als melancholie van deze foto uit. Leo heeft het duel gewonnen zonder al te veel indruk te hoeven maken. Hij is gelukkig. Ronnie wil zich alleen maar verstoppen, zich aan de blik van heel de wereld onttrekken. ‘Ik ben verdrietig, heel verdrietig,’ zal hij later zeggen. Dit was zijn mogelijkheid om weer terug te komen. Maar hij heeft gefaald. Leo daarentegen is op weg naar het goud.
20 2005 in Nederland. Bij de Olympische Spelen in de Verenigde Staten won het Nigeria van Nwankwo Kanu het goud na een 3-2 winst in de finale, door de f i f a opgenomen in de tien meest memorabele wedstrijden uit een eeuw olympisch voetbal. De Argentijnse wraak volgt in 2005, in Nederland. En de hoofdrolspeler, degene die ‘de groene adelaars’ toen versloeg, was Messi. Vijftien spelers van die finale (onder wie Messi en Kun) staan vandaag weer op het veld in Peking. ‘We gaan winnen, zonder twijfel. 2-0 zou perfect zijn,’ voorspelt Diego Ma-radona. Het blijkt niet zo makkelijk.
maken. En dat is hem gelukt. Txiki Begiristain, technisch directeur van Barga, bevestigt dit: ‘Als hij aarzelt wanneer je hem aankijkt, dan is hij gelukkig, als hij je niet wil zien en de andere kant op kijkt, dan is er iets met hem aan de hand. Leo heeft het hele jaar geaarzeld als hij mij of wie dan ook tegenkwam.’ En dat zeggen ook zijn ploeggenoten. ‘Alleen als je gelukkig en tevreden bent, kun je voetballen zoals hij,’ zegt Xavi. ‘Hij was gelukkig,’ voegt aanvoerder Puyol eraan toe, ‘maar ik heb hem ook kwaad gezien. Je weet niet watje ziet als hij niet wint!’ Maar dit overkomt hem zelden in het seizoen 2008-2009, want met Barga wordt alles gewonnen: Liga, Copa del Rey en de Champions League - de eerste triple van een Spaans team en een kunststukje dat pas vijf Europese clubs voorheen gedaan hadden. En daarnaast: de Spaanse supercup en de Europese supercup. Leo heeft meer doelpunten gemaakt dan ooit tevoren in zijn professionele carrière. Drieëntwintig stuks in de competitie, waarmee hij vierde staat op de topsco-rerslijst - achter Diego Forlan, Samuel Eto’o en David Villa. En we moeten het vijfduizendste competitiedoelpunt in de geschiedenis van de Catalaanse club niet vergeten: dat scoort Leo op 1 februari 2009, in Santander, als Barcelona tegen Ra-cing uitkomt. Zijn tweede van de dag, waarmee de culés ook de wedstrijd winnen. We gaan verder: 6 doelpunten in de Copa del Rey, waarmee hij topscorer is, terwijl hij maar 452 minuten op het veld stond (gemiddeld dus elke 75 minuten een doelpunt); 2 in de Spaanse supercup. En 9 doelpunten in de Champions League, waarmee hij ook in deze Europese competitie topscorer wordt. In 51 wedstrijden raakt hij, in tegenstelling tot voorgaande jaren, nooit ernstig geblesseerd. En bij dit alles hoor je nog de individuele prijzen op te tellen. De Spaanse trainers hebben hem uitgeroepen tot Beste Buitenlandse Speler van de competitie - voor Forlan, Dani Alves en
De media verkopen de wedstrijd als het grote duel tussen Cristiano Ronaldo en Leo Messi. Ze tonen de statistieken van de een en van de ander in de Champions League, en blijven erbij dat in Rome beslist wordt wie de Gouden Bal wint. Dit is de mogelijkheid voor de Vlo zijn rivaal achter zich te laten, die hem op 2 december 2008 met 165 punten voorging in de verkiezing van de Gouden Bal van France Football en die zijn eerste plek in de wereldranglijst bevestigde door op 12 januari 2009 de f 1 fa World Player of the Year te worden. Maar de persoon om wie het draait ziet dat niet zo: ‘Het zou respectloos zijn ten opzichte van twee grote teams, de twee teams die het mooiste voetbal van dit moment laten zien. Twee teams die veel andere spelers hebben die ook beslissend zijn.’ In andere woorden: het is helemaal geen persoonlijke strijd met Cris-tiano om te zien wie de beste is. ‘Ik weet zeker dat hij net als ik vindt dat hetgene wat telt de prijs is die je met het team kunt winnen. En als er fets zeker is, dan is dat wie in Rome wint, zich het beste team van Europa mag noemen.’
Wat voorafging. Veel mensen hadden geld gezet op een doelpunt van de nummer tien van Barga tijdens de finale. De wedkantoren keerden heel kleine winsten uit. Maar toch hadden maar weinigen zich een doelpunt met het hoofd voorgesteld. Zelfs tot de dag van vandaag heeft hij er pas twee gemaakt. Pep Guardiola, die zijn team voor de wedstrijd had gemotiveerd met videobeelden uit Gladiator (de film van Ridley Scott met Russell Crowe in de hoofdrol), was de enige die het had voorspeld. Op 1 februari 2009, in Santander, tijdens een persconferentie voorafgaand aan de wedstrijd tegen Racing, toen hem gevraagd werd of het Messi om de beste ter wereld te willen zijn niet ontbrak aan kopkracht, antwoordde hij zo: ‘Ik geef jullie het advies hem niet op de proef te stellen, want op een dag zal hij een doelpunt met het hoofd maken waar jullie allemaal van zullen staan te kijken.’
De verliezer prijst de winnaar. Dit keer voelt Leo wel dat het zijn beker is. Hij kust, omhelst en aanbidt die, hij loopt er het veld mee op en feest tot drie uur ’s nachts met zijn ploeggenoten, vrienden en familie. ‘Ik voel me de gelukkigste man ter wereld. Ik droom terwijl ik wakker ben, het is de belangrijkste overwinning uit mijn leven. Ik draag die op aan mijn familie en aan Argentinië. Dit elftal verdiende het om het harde werk van het hele j aar,’ verklaart Messi. Een prachtig werk en prachtig, verbluffend voetbal dat alle media van over de hele wereld erkennen. Maar de voorpaginafoto en de schreeuwende krantenkoppen worden gewijd aan de Vlo. ‘Messi is koning van de hele wereld,’ kopt Corriere dello Sport, de Romeinse sportkrant; ‘Supermessi,’ zegt Gazzetta dello Sport; ‘Messi en Barcelona de besten ter wereld’ is de kop van La Nación van Buenos Aires, terwijl Olé boven een foto van Leo met de cup schrijft: ‘Vraag me niet om te koppen’. ‘Marvelous Messi is too much for United’, staat met grote letters op de eerste pagina van The Times uit Londen, die dezelfde foto als El Pais erbij plaatst. Een glimlachende Messi met zijn wijsvingers omhoog en een kop die genoeg zegt: ‘Messi is de beste’. Laat niemand dat in twijfel trekken.
In kleur niet, in spel niet, zelfs niet een klein beetje. Barcelona en Real Madrid zijn twee werelden zonder overlap, twee verschillende manieren om naar voetbal te kijken. Maar wanneer ze eindelijk tegenover elkaar staan, geldt de competitiestand niet, gelden positieve reeksen opeens niet meer. De realiteit is wreed en wordt op het veld van Santiago Bernabéu in grote cijfers uitgedrukt: zes doelpunten tegen, twee voor. Iets wat nog nooit is gebeurd. De grootste vernedering uit de geschiedenis van de club. Nooit hadden de blaugranas zes doelpunten gemaakt in het Bernabéu. Het resultaat dat nog het dichtst in de buurt komt is de 0-5 in 1974, toen Barga met een zekere Johan Cruijff in het elftal speelde. En dan te bedenken dat voor aanvang van deze hete Madrileense nacht Juande Ramos, de trainer van los blancos, en zijn jongens meenden dat ze het klusje wel zouden klaren. Ze dachten aan inlopen op de ranglijst, dat ze op één punt van Barcelona zouden kunnen komen, en dat ze dan op de laatste vier speeldagen al de overwinningsliederen konden inzetten. Redenen om optimistisch te zijn hadden ze wèl: sinds Barga in Camp Nou van ze had gewonnen, op 13 december 2008 (2-0, met doelpunten van Eto’o en uiteraard van Leo), en ze op twaalf punten zette, hebben ze een lange weg afgelegd. Ondanks de bestuurscrisis die de club heeft geraakt en die tot het ontslag van voorzitter Ramón Calderón heeft geleid, hebben los blancos een record gebroken: 52 van de mogelijke 54 punten; achttien goede resultaten op rij. In de competitie hebben ze nog mogelijkheden, in tegenstelling tot in de Champions League (ze werden in de achtste finale uitgeschakeld door het Liverpool van Rafa Benftez). Het klopt dat ze angst hebben voor dit Barga en voor Messi, die in deze competitie al eenentwintig keer gescoord heeft. Maar wanneer ze de Madrileense trainer vragen of hij de tactiek van Guus Hiddinks Chelsea (de eerste halvefïnalewedstrijd van de Champions League) heeft overgenomen, antwoordt hij: ‘Ik heb geen enkel anti-Messi-plan bedacht, hem uitschakelen garandeert helemaal niets. Je moet hopen dat Barga een slechte dag heeft, en dan collectief een sterke prestatie neerzetten.’ Een plan dat vruchten lijkt af te werpen, wanneer Gonzalo Hi-guam in de i3e minuut het team op voorsprong zet. Maar dat blijkt een illusie. Barga is van een andere planeet. Want de jongens in de blauw-rode shirts ademen voetbal uit al hun poriën. Zij laten de pure schoonheid van het spel zien, kennen de kunst van het rondtikken tot in de zoveelste macht. Ze spelen makkelijk, hun passes zijn zo precies en direct dat het lijkt alsof ze op een training staan. Ze maken Madrid belachelijk. De bal glijdt over het groene laken van de ene naar de andere kant, tik, tok, tik, tot er iemand komt die er een idee, een kunstje of simpelweg een doelkans van maakt. Een voorbeeld: Leo die de bal subtiel voorgeeft, de bal gaat te hoog voor de opspringende Sergio Ramos en valt perfect voor de voeten van Henry, die elegant en efficiënt bij Casillas mag afronden. Mijn god! Wat zou Real Madrid hebben moeten doen als ze San Iker niet hadden: de ballen komen van alle kanten, het zijn er zoveel datje de tel kwijtraakt. Het is een nachtmerrie voor de keeper van Madrid. Guardiola’s mannen verkwisten kansen, uit egoïsme, zoals Messi, die graag tegen Madrid wil scoren (in zijn drie eerdere bezoeken aan de hoofdstad heeft hij nooit een doelpunt gemaakt), en niet ziet dat er een ploeggenoot vrij voor het doel staat. Of door te veel generositeit, zoals Iniesta, die na een dubbel een-tweetje met de Argentijn over het halve veld zijn actie niet afrondt maar de bal als een cadeautje aan de Vlo aanbiedt, die in het wilde weg schiet. Een redding van Iker. In elk geval heeft Barcelona na vijfenveertig minuten al drie doelpunten. Na dat van Henry, en dat van aanvoerder Puyol, beslist Leo, die eindelijk de smaak van het scoren in Madrid beproeft, de ruststand. Xavi, de tovenaar van de avond, verovert halverwege het veld de bal op Lass Diarra. Hij speelt de bal naar Messi, die dicht langs de paal afrondt. Bernabéu verstomt en het gebruikelijke broodje in de rust smaakt bitter. De wedstrijd wordt hervat en het lijkt alsof de mannen van Pep Guardiola niet definitief met deze tegenstanders willen afrekenen. De achtervolger in de competitie herstelt zich heel plotseling wanneer Sergio Ramos een vrije trap van Robben binnenkopt en de achterstand kleiner maakt. Het is een kwestie van minuten. De spelers van Barga weten hoe ze het spelletje naar hun hand kunnen zetten. En de doelpunten volgen vanzelf. Omdat Xavi, de dokter, elke keer weer een mooiere as-sist weet te maken. Omdat Iniesta de ene na de andere schijnbeweging uitvoert. Omdat Henry Ramos belachelijk maakt door nog een doelpunt te scoren. Omdat Messi een duende is die overal op het veld opduikt, vooral waar je hem het minst verwacht. Zeker Casillas verwacht hem niet en opeens zit hij met zijn kont op het gras en ligt de bal in het net. Ze hebben vijf doelpunten gemaakt en de jongen van Rosario rent naar de camera met het shirt tussen zijn tanden om een ander wit shirt te laten zien, waar een bloem en enkele woorden op staan: ‘fragiele-X-syndroom’. Leo ondersteunt al een tijdje de Catalaanse stichting die families helpt met kinderen die lijden aan het fragiele-X-syndroom - ook wel het Syndroom van Martin-Bell genoemd. Een genetische afwijking die ernstige moeilijkheden kan veroorzaken: van leerproblemen tot lager i Q.. Het treedt bij één op de vierduizend jongens en bij één op de zesduizend meisjes op, en één op de tweehonderdvijftig vrouwen is drager zonder dat dat tot uiting komt. Het is niet de eerste keer dat Messi deze stichting helpt. In 2008 was hij ambassadeur van het boek 39 eenzame verhalen rondom sport, geschreven door Catalaanse journalisten die de opbrengsten van het boek aan de stichting schonken. Maar het solidaire gebaar en het feit dat hij dit doelpunt aan deze stichting opdraagt gaat de hele wereld over en maakt miljoenen mensen bewust van dit nog weinig bestudeerde genetische probleem. Het is een voorbeeld van hoe een doelpunt kan helpen bij iets wat meer is dan een voetbaluitslag. Maar laten we terugkeren naar het spel, naar een wedstrijd die geen spannend verhaal biedt, omdat Barga doet wat het wil. Gerard Piqué speelt uitmuntend achterin, hij maakt geen enkele fout en voorin lukt het hem een zesde doelpunt te maken, het doelpunt van het verdriet. De competitie is voorbij voor Real Madrid. Niemand zal Barcelona - dat zeven punten verschil heeft genomen -meer van die eerste plek af kunnen halen. Misschien was dat al niet meer mogelijk geweest, al was de uitslag van deze wedstrijd anders. Maar deze wedstrijd dient om het spektakel dat Leo Messi en de blaugranas van Guardiola gedurende het hele seizoen - zowel in Spanje als in Europa - boden te herinneren. En het sluit een duistere periode van Madrid af: los blancos hoeven nu alleen nog maar te wachten op de verkiezingen, op een nieuwe voorzitter of een redder (Florentino Pérez) die met enkele miljoenen dit zwakke elftal weer tot een kampioens-team weet te smeden. En er is meer: de 2-6 heeft ook de smaak van een revanche. De laatste keer dat Barga Bernabéu aandeed was op 7 mei 2008, en de spelers vormden een erehaag op het veld om Real Madrid te eren, dat juist de competitie had gewonnen. Het was de wedstrijd van de waanzin. En die eindigde met een trieste 4-1, een dubbele vernedering voor de Catalanen. ‘Voor de wedstrijd,’ verklaart Leo aan Gazzetta dello Sport, ‘zeiden we tegen elkaar dat we niet aan “wraak” zouden denken voor de erehaag van een jaar geleden, maar het is duidelijk dat er toch nog ergens een doorn achter was gebleven die ons stoorde. Meer nog door het resultaat en de manier waarop we verloren dan voor de erehaag. Maar die doorn hebben we op een briljante manier verwijderd.’
Hij heeft de heenwedstrijd in het San Mamés niet gespeeld, maar tijdens de terugwedstrijd, een week later, staat Lionel vanaf de eerste minuut op het veld. De flamboyante aankoop van Barcelona Zlatan Ibrahimovic - vijfenveertig miljoen euro plus de transfer van Eto’o naar Inter - staat naast hem. Het Pep Team, zonder Leo, Ibrahimovic en de geblesseerde Iniesta, is uit Bilbao teruggekomen met een 1-2-overwinning (doelpunten van De Marcos, Xavi en Pedro) en een halve supercup op zak. Eerlijk gezegd is dit een vreemde finale omdat Barga, dat kampioen werd in zowel de competitie als de beker, eigenlijk tegen zichzelf zou hebben moeten spelen. De organisatie heeft echter vastgesteld dat ze tegen de verliezend finalist van de beker, Athletic de Bilbao, moeten uitkomen. Dat maakt verder niets uit, omdat ze voor eigen publiek ook tegen zichzelf zullen spelen; en al spant het zich hard in en strijdt het eervol, Athletic blijft meer getuige dan tegenstander. De Vlo is er om het verschil te maken. Hij denkt rustig na, maar als hij eenmaal vertrokken is, kan hij dodelijk zijn. Zowel bij het maken van een pass als bij het afronden. Hij begint met een balverlies tijdens een man-tegen-mansituatie met Irai-zoz, de doelman van Bilbao. Daarna ondersteunt hij nieuwe aanwinst Ibrahimovic met een briljante actie - zowel door de pass van de Argentijn als door de aanname op de borst van de Zweed - die eindigt met een schot over de lat. Daarbij een sensationele actie die de verdediging van ‘de leeuwen’ opent. Xavi op Ibrahimovic, de spits opent meteen met een hakballetje op Messi en de Ar gentijn wil naar binnen draaien om met links te kunnen schieten, maar kapt opnieuw om met rechts de bal over de keeper te wippen. Hij maakt een onmogelijk doelpunt, de goal van een crack. Het is de voorsprong waar ze zo lang op gewacht hadden, omdat Barga in de hele eerste helft niet echt nauwkeurig is in het afwerken. Ze misten een scherpschutter. Maar toen kwam Messi, die het bal opende, en in de 6ye minuut ook weer sloot: vanaf de penaltystip. Na een vreemde actie, die eindigt met een overtreding op Alves - dat vindt in ieder geval de scheidsrechter legt Leo de bal op de stip en schiet zonder te twijfelen rechts van Gorka. Lesjeux sontfaits. Maar voordat ze kunnen gaan vieren mag Bojan nog een doelpunt aan het feest toevoegen. Het betekent de vierde opeenvolgende titel voor Barga. En daar zal het niet bij blijven.
Het is aanval nummer eenentwintig van Barga en de aanval van de overwinning. De Canariër schopt de bal vallend met rechts in het doel en leidt Barga rechtstreeks de legendes binnen. Het is het doelpunt dat zorgt dat het Pep Team zich eindelijk kan meten met het Barga van de vijf bekers, het magnifieke elftal van Ramallets, Martin, Biosca, Seguer, Gonzalvo III, Bosch, Basora, César, Vila, Kubala en Manchón - onder trainer Ferdinand Daucik - dat in seizoen 1951-1952 La Liga, de Copa de Espana, de Copa Latina, de Copa Eva Duarte en de Copa Martini & Rossi wist te winnen. Een opstelling die in het collectief geheugen van de culés zit. Al won dat team, onder leiding van Ladislao Kubala, om eerlijk te zijn maar drie titels op het veld, en de andere twee zonder te spelen. Omdat om de Copa Duarte (die vandaag de dag de Spaanse supercup genoemd zou worden) niet werd gespeeld omdat ze kampioen van La Liga én winnaar van de Copa del Rey waren. En de Copa Martini & Rossi werd toegekend, en wel aan het team dat de meeste doelpunten in de competitie had gemaakt. Het Barga van Leo daarentegen heeft vijf titels op het veld gewonnen. Het enige wat dan nog rest is het wereldkampioenschap voor clubteams, in december, om het kunstwerk te voltooien en alle records te breken. Dat zal het laatste hoofdstuk zijn van een ongelooflijke campagne.
Maar een man leeft niet alleen van trofeeën en bekers... al is de bal voor Messi heel belangrijk. Op de eerste plek staat nog altijd de huidige familie en misschien ook wel... de toekomstige. Wat dat betreft heeft Leo, in dit unieke jaar, goede en slechte tijden gekend. Hij was heel ongerust over de gezondheid van een familielid (gelukkig is alles opgelost, het bleek enkel schrik te zijn), maar hij heeft het geluk gehad dat hij bijna twee maanden bij zijn familie kon zijn. ‘Ze waren allemaal hier in Castelldefels - mijn ooms, mijn neven - en het is altijd fijn als het huis vol familie zit,’ vertelt de jongen uit Rosario. En meer nieuws: Leo heeft tegenwoordig een relatie. Dat bevestigt hij op 25 januari 2009 in Hat Trik, een programma op t V3. Voor de camera’s stelt een jongetje de lastige vraag: ‘Heb je een vriendin?’ En Leo antwoordt: ‘Ik heb een vriendin en ze zit in Argentinië. Ik voel me er goed bij en ik ben rustig.’ Op 22 februari, een maand na zijn interview, wordt hij in de straten van Sitges gezien terwijl hij een donker meisje met lang haar omhelst. De paparazzi openen de jacht op hen om te weten te komen wie zijn mysterieuze vriendin dan wel niet is. De eerste serieuze vriendin na de zogenaamde romances die de roddelpers voor hem verzint. Zoals aan de vooravond van het wereldkampioenschap 2006, met Macarena Lemos - een model uit Rosario -, met Nerina - een meisje van achttien jaar - of met de Argentijnse seksbom Luciana Salazar.
Antonella Roccuzzo is negentien jaar oud en komt uit Rosario. Ze is fan van Newell’s, studeert voedingsleer en heeft niets te maken met de verzinselen van de roddelpers. ‘Ik ken haar vanaf mijn vijfde, ze is de nicht van mijn beste vriend (Luca Scaglia), en komt net als ik uit Rosario. Ik heb haar zien opgroeien en zij mij. Onze families kennen elkaar, dus ik had er geen enkele twijfel over,’ vertelt Leo in mei aan Clarin. Hij zegt dat deze relatie al een jaar bezig is. Het was hem gelukt haar geheim te houden, vertelt hij, ‘ik ben namelijk erg discreet’, en hij voegt daaraan toe: ‘En als we tijdens carnaval niet naar Sitges hadden willen gaan, dan zou nog altijd niemand iets geweten hebben.’ Maar het is nu officieel en de twee worden in juni opnieuw samen gefotografeerd; dit keer in Buenos Aires, waar Argentinië twee kwalificatiewedstrijden voor het wereldkampioenschap van Zuid-Afrika moet spelen. Er is een familiefoto bij in de straten van de stad, en Antonella loopt aan de arm van Celia, Leo’s moeder. Moeten we met een huwelijk rekening houden?
Nee. ‘Voorlopig trouw ik nog niet,’ verklaart Lionel. Maar de relatie gaat gewoon verder. Laten we maar eens afwachten. Zodat ze allebei hun zaakjes op orde kunnen brengen en dat het de toekomstige generaties aan niets zal ontbreken. Op 18 september 2009 vernieuwt Leo zijn contract bij Barcelona. Hij zal meer dan tien miljoen euro per jaar gaan verdienen, meer dan welke Barcelonese speler ook, en de clausules voor een vertrek zijn geschat op tussen de honderdvijftig- en twee-honderdvijftigduizend euro. Een nieuw contract, dat pas op 30 juni 2016 af zal lopen, wanneer de Vlo 29 jaar oud is. Zijn toekomst lijkt verzekerd. Nu ontbreekt alleen nog de kers op de taart van het gelukkigste jaar uit zijn leven: de Gouden Bal en de titel Beste Speler ter wereld. ‘Een droom. Het allerhoogste datje op individueel kunt bereiken,’ zo zegt hij tijdens een interview aan L’Equipe tv. ‘Wie is je favoriet?’ wordt hem gevraagd. ‘Hopelijk is het dit jaar mijn beurt. De afgelopen twee jaar zat ik er dichtbij. Drie keer is scheepsrecht, wordt wel eens gezegd.’
Ja, dit keer is hij aan de beurt. Drie keer is scheepsrecht. Na de Bronzen Bal in 2007 en de Zilveren Bal in 2008 wint Andrés Messi de Gouden Bal van France Football en de titel de Beste Speler van de wereld van 2009. Hij wint afgetekend. Van de mogelijke 480 punten krijgt Messi er 473, meer dan het dubbele van Cristiano Ronaldo, die met 233 stemmen tweede wordt. Xavi Hernandez, met 173 stemmen, completeert het podium. De nummer tien van Barga is door 90 van de 96 stemmers op de eerste plek gezet en heeft 98,54% van de stemmen ontvangen. Niemand in de vierenveertigjarige geschiedenis van deze prestigieuze prijs heeft ooit met zulke overmacht, met zulke unanimiteit gewonnen. Alleen Michel Platini, die in 1984 met 98,46% van de stemmen won, komt in de buurt. Het is een overtuigende overwinning. Messi’s succes is volgens Denis Chaumier, hoofdredacteur van France Football, aan de hand van drie oorzaken uit te leggen:
2. Laten we niet vergeten, ondanks zijn jonge leeftijd: zijn aanwezigheid op het palmares van de Gouden Bal. Het is dui-delij k dat het voetbal van vandaag een eendagsvlieg geen Gouden Bal zal schenken, al speelt hij nog zo briljant.
Het palmares, zijn optredens, talent, klasse en zijn professionele carrière zijn de criteria die meetellen in de stemming. De journalisten van de internationale jury van France Football hebben zich uitgesproken voor de Vlo. Hij is bejubeld van Japan tot Ijsland, van Ghana tot Nieuw-Zeeland, van Kazach-stan tot Engeland.
Het is maandag 30 november, zeven uur ’s avonds, wanneer France Football aan de deur van zijn villa in Castelldefels staat om het goede nieuws te brengen. Een geweldig bericht, waar Leo - samen met zijn vriendin Antonella, zijn broer Rodrigo en zijn neefjes - ongeduldig en met veel hoop op gewacht had. Wanneer de hoofdredacteur hem de uitslag van de stemronde mededeelt, glimlacht hij verlegen, zoals altijd, maar zijn ogen hebben een vreemde schittering. Het goede nieuws komt na een fantastische week voor Leo en Barga. Op dinsdag 24 november, in de vijfde wedstrijd van de Champions League, hebben de blaugrana, met Piqué en Pedro, ‘in een duivelse pot tegen het Inter van Mourinho een hemelse overwinning gehaald’, zo schrijft El Pais. De kwalificatie voor de achtste finale, die eerst zo moeilijk leek, is nu binnen bereik voor de mannen van Guardiola. Messi, die in de laatste wedstrijd van de competitie - in het San Mamés tegen Athletic de Bilbao - een blessure heeft opgelopen, kon niet spelen; op 29 november is hij er in de clasico wel weer bij. Leo wil geen minuut van de wedstrijd tegen het Madrid van Cristiano Ronaldo missen. Het is de vierde keer dat de twee sterspelers tegenover elkaar staan. De Portugees, die meer dan vijftig dagen uit de competitie lag, toont in de zesenzestig minuten dat hij op het veld staat aan dat hij in prima vorm verkeert. Hij leidt de Madrileense aanval, maar mist ook de grootste kans van los blancos. Hij schampt de voet van Valdés en komt, voor de vierde keer, opnieuw niet aan scoren toe tegen Barcelona. Lionel laat zich in de eerste helft weinig zien. Hij creëert geen kansen en is ook niet beslissend. Hij speelt als aanvallende middenvelder of als hangende spits zonder echt sluwe acties te bedenken. Maar in de tweede helft - nadat Ibrahimovic met een verwoestend lin-kerschot de blaugranas op voorsprong heeft gezet en nadat Busquets een rode kaart heeft gekregen - toont de Vlo zijn ware aard. Hij neemt ballen aan, opent over de flank, speelt verdedigers uit, leidt de aanval en maakt één of twee sublieme acties. Hij geeft veel voor het team op het moment dat dat het meest nodig is. En in de 88e minuut heeft hij de 2-0 op zijn schoen liggen. Vanaf de rechterflank krult Alves voor, en Lionel schiet verschroeiend hard op doel. Casillas stopt een bal die al half in het doel zat. Het zou geweldig zijn geweest als hij zo zijn achtste doelpunt tegen de keeper van Madrid had gemaakt (zijn laatste was een penalty in de vriendschappelijke wedstrijd tussen Spanje en Argentinië op 14 november), maar ‘de geweldige redding van Casillas voorkwam dat. Het belangrijkste is toch dat Barcelona gewonnen heeft,’ verklaart hij later in de mixed zone. En aan de journalisten die hem naar de Gouden Bal vragen, antwoordt hij: ‘Vandaag verdiende Victor Valdés de Gouden Bal. Hij heeft ons erdoorheen gesleept.’ Dat klopt, maar Lionel heeft zijn wedstrijd om de Gouden Bal gewonnen. De wedstrijd was een perfect podium om voor zijn uitverkiezing te pleiten. Op maandag zijn er dus redenen te over om feest te vieren. Leo - in een wit-groen trainingspak -, zijn familie en de gasten van France Football toosten met een glas wijn op het jongetje dat niet kon groeien en dat nu in het pantheon van het wereldvoetbal zal worden opgenomen. Daarna nemen ze de tijd om het omslag en de drieënveertig pagina’s die aan ‘de jonge koning van het voetbal’ gewijd zijn, te bekijken.
De datum voor de kroning tot beste voetballer van 2009 staat gepland op 6 december, om elf uur ’s ochtends, in Parijs, in het sportprogramma Téléfoot. Daar zal Denis Chaumier hem live de Gouden Bal uitreiken. Maar er is eerst nog een wedstrijd te spelen: in het Riazor tegen Deportivo La Coruna. Hij maakt twee doelpunten en een hele serie spectaculaire acties - zo viert de Vlo zijn prijs. ‘Messi, Messi, Messi!’ roepen de toeschouwers in het oude Galicische stadion. Om middernacht, met een 3-1-overwinning op zak, gaat Lionel snel naar de kleedkamers om te douchen. Een privéjet wacht om hem naar Parijs-Le Bourget te brengen. Het vliegtuig landt even na 3.15 uur in de Franse hoofdstad. Een auto brengt hem naar het Hotel George v in het 8e arrondissement. Het is vier uur in de nacht, maar Lionel slaapt niet. Met Rodrigo, Matias en Maria Flor, zijn broers en zus, luistert hij de hele nacht muziek (Don Omar en dj Flex), terwijl ze televisiekijken en praten. Om half-tien ’s ochtends begint de Parijse tour de force. Hij doorkruist de stad en stopt even voor de Eiffeltoren - pak, stropdas en make-up - voordat hij de studio in loopt. Hij groet Lilian Thuram, een ex-ploeggenoot van Barga, en gaat vervolgens voor de camera zitten voor het applaus, de speeches en de trofee. Er volgt een fotosessie met zijn familie, vrienden, voorzitter Joan Laporta en andere aanwezigen van Barga, van France Football en vanTFi. Zijn auto doorkruist Parijs opnieuw, richting Boulogne-Billancourt dit keer, waar t f 1 zetelt. Voor het diner in de Louis xm-zaal van Hotel George v, en voor hij naar huis kan gaan is er nog een persconferentie georganiseerd. En hier geeft Leo, gezeten op een kruk, toe dat hij een beetje ongeduldig werd voor hij de Gouden Bal zou ontvangen, voor hij die mee naar huis kon nemen. Want zes dagen zijn erg lang. En hij geeft toe, en verbaast daarmee de zaal: ‘Ik hoop dat ik hem nog eens mag winnen, het zou geweldig zijn als ik er nog eentje aan toe mag voegen.’
Het is een droom die kracht brengt op het veld. Maar een droom die slechts negenentachtig minuten duurt. Bijna een hele wedstrijd, en bijna een wonder. De Argentijnen maken aan het einde van de eerste helft het eerste doelpunt (37e minuut) met een fraaie kopbal van Boselli, die tussen Puyol en Abidal een gaatje vindt, om zo de voorzet van Diaz af te ronden. Voor Barga is dit het slechtste scenario denkbaar: een doelpunt tegen, geen enkele doelkans, Messi die tegen een gele kaart is aangelopen en bovenal: een team dat er verloren bij loopt en geen openingen vindt op het middenveld. Alle openingen worden dichtgehouden door het trio centrale verdedigers. Messi verschijnt maar niet, Henry lijkt niet aanwezig en Ibrahimovic vecht vooral met zichzelf. Estudiantes weet daarentegen perfect wat het moet doen: de wedstrijd doodleggen, de bal afgeven en het initiatief aan de spelers van Barcelona overlaten. Achterin wordt de boel op slot gedaan en met alles wat toegestaan is, het team zorgt ervoor niet één mogelijkheid aan zijn tegenstander te geven: een overtreding, weggeschopte en uit geschopte ballen, een wissel, een klein opstootje - alles om maar te zorgen dat de tijd verstrijkt, dat ze aan die goe minuut komen, en om maar die tweede keer de zo gewilde wereldbeker te winnen. Barga komt niet vooruit, het toont al zijn karakter, al zijn wilskracht, probeert het de ene na de andere keer, tot Xavi één minuut voor tijd de bal hoog het zestienmetergebied in schopt, Piqué de bal verlengt zodat Pedro, met een boogje over de keeper, de bal in het net kan koppen. Het betekent de gelijkmaker. De verlenging. Maar ook de overwinning. De Argentijnen weten het. Hun gezicht zegt het. Meer weerstand kunnen ze niet bieden, het jongetje Messi kunnen ze niet langer stoppen: hij scoort - alsof hij een potje speelt op een trapveldje - met zijn borst, met het hart, met het embleem van zijn club. Hij ontsnapt aan zijn vriend Juan Sebastian Verón en rondt de voorzet van Dani Al-ves af met eenbeweging die niemand verwacht had.
Waarom met zijn borst in plaats van met zijn hoofd? ‘Ik probeerde op zeker te spelen. Ik zag de keeper de andere kant op bewegen,’ zal hij een dag later in een interview aan El Pais verklaren, ‘en ik meende dat het voldoende was als ik hem zacht de kant op bewoog die hij meende af te dekken. Gelukkig pakte dat goed uit.’
Even na negen uur ’s avonds heeft Michel Platini, de president van de uefa, vergezeld door de president van de fifa, Sepp Blatter, het podium betreden. Voordat hij de gouden envelop openmaakt, krijgen we nog een laatste keer de genomineerden te zien. De video’s en de gezichten van Cristiano Ro-naldo, Andrés Iniesta, Kaka, Messi en Xavi komen voorbij.
Platini is aan het woord en zegt dat hij er heel trots op is dat alle genomineerden in Europese teams spelen. En dan volgt het belangrijkste, de mededeling dat ‘The fifa World Player 2009 is Lionel Messi’.
De moeilijkste momenten in je leven?
En de Gouden Bal of de fifa World Play er 2009?
Hebje hem bezig gezien toen hij bij Newell’s speelde ?
Wat vindje ervan dat iedereen je vergelijkt met Maradona, en dat ze je zelfs zijn opvolger noemen ?
En als bondscoach ? Wat zei hij tegenje?
Een andere clichévraag: de druk. Het lijkt alsof je daar niets van voelt.
fc Barcelona.
Steljezelfeens voor over vijftien of twintig jaar. Wat zie je dan? ‘Dan woon ik met mijn familie in Rosario. Altijd dicht bij mijn familie.’
Laten we een test doen: een paar vragen die La Capital je stelde toen je dertien was. Eens kijken of je veranderd bent. Een boek.
47 schitterende doelpunten zijn Lionels buit in het seizoen 2009-2010. Hij wint de Gouden Schoen, de prijs voor de Europese topscorer. Niemand heeft zoveel gescoord als hij. De aanvallers uit de Spaanse, Engelse, Duitse en Italiaanse competities staan mijlenver achter hem: Villa (27 doelpunten), Cristiano Ronaldo (33), Rooney (34), Müller (19), Robben (23) en Di Natale (29). In La Liga heeft Messi als nooit tevoren gespeeld, meer dan ooit, en met meer doelpunten dan ooit sinds hij zes jaar geleden in het eerste elftal debuteerde. Hij is depi-chichi - de topscorer - en heeft vier dubbele doelpunten en drie hattricks gemaakt, en met vierendertig doelpunten in totaal heeft hij het aantal dat Ronaldo in 1996-1997 maakte geëvenaard. Een ander record dat hij bij Barga verbroken heeft: hij is de jongste speler in de geschiedenis van de Catalaanse club die honderd doelpunten in de competitie weet te scoren. Hiermee heeft hij aanvallers als Rivaldo, Romario en Eto’o achter zich gelaten. Vierendertig prachtige doelpunten die meegeteld hebben in de verovering van de competitie. Barga
behaalt de titel op de laatste speeldag na een ingetogen wedstrijd: 4-0 tegen Valladolid, met twee doelpunten van Messi. Barcelona verlengt zijn kampioenstitel na een wedstrijd op het scherp van de snede tegen het Real Madrid van Cristiano Ronaldo. De blaugranas behalen 99 van de maximale score van 114 punten, goed voor een historisch record in La Liga. Ze hebben een enerverend, magnifiek kampioenschap gespeeld, waarin ze 98 doelpunten maakten en er maar 24 tegen kregen. Zowel in Camp Nou als in Bernabéu hebben ze van los blancos van Florentino Pérez gewonnen. En Lionel heeft Cristiano Ronaldo - de duurste speler uit de voetbalgeschiedenis en de ster in het Madrileense elftal - overklast tijdens de Gouden Bal 2008. De jongen uit Rosario is groot geworden, heeft zijn vierde competitie in zes seizoenen als winnaar afgesloten, maar bovenal is hij gegroeid en heeft daarbij getoond over een grote volwassenheid en geestelijke rust, als persoon en als voetballer, te beschikken. ‘Hij hoeft nu niet meer elke actie op zijn allermooist te maken. Hij speelt meer over en wisselt beter af,’ legt Tito Vilanova uit, de rechterhand van Pep Guardiola. ‘Hij is gegroeid in het combinatiespel. Hij is effectiever en hij is nog moeilijker tegen te houden.’ Voor Lionel is het een spectaculair seizoen geweest, waarin hij twee keer pijnlijk ten val kwam. De eerste keer op 13 januari 2010, in het Ramón San-chez Pizjuan-Stadion. Barcelona speelt alsof het vleugels heeft, beter is onmogelijk, het creëert tientallen kansen, maar Palop stopt ze allemaal. Slechts één keer lukt het ze het net te vinden. En Sevilla schakelt, dankzij het resultaat in de eerste wedstrijd (2-1 in Camp Nou) de blaugranas uit in de Copa del Rey. Het is de eerste titel die Barga niet weet te winnen sinds de komst van Guardiola. Messi is er ondersteboven van. De troostende woorden van zijn ploeggenoten en zijn Argentijnse vriend Gaby Milito helpen niets. ‘Een ander zou hebben gezegd: “Nou ja, ik ben wereldkampioen. Dan winnen we de competitie maar.” Maar hij niet. Hij was meer dan wie ook aangedaan,’ vertelt Guardiola. De tweede val is op 28 april 2010 in Camp Nou. Het Inter van José Mourinho schakelt - na een prima gespeelde defensieve wedstrijd en een perfecte pot in Milaan - Barcelona uit in de Champions League. De winnaar van een jaar eerder strandt in de halve finales en zal niet de gedroomde finale in Bernabéu spelen. De wederopstanding waar de hele Barcelonese aanhang op hoopte vindt niet plaats. Het blijft bij één doelpunt, van Piqué in de 84e minuut, dat niet genoeg is om de uitslag van San Siro (3-1) ongedaan te maken, en dus niet genoeg is om het ticket naar Madrid te kunnen boeken. Inter ontregelt en hindert met elf - en zelfs met tien spelers (na de rode kaart van Motta) - het spel van Barcelona. Messi, die vier doelpunten tegen het Arsenal van Arsène Wenger had gemaakt, lukt het alweer niet tegen een team van Mourinho (Chelsea en Inter) te scoren. Zijn spel is niet om over naar huis te schrijven, maar Guardiola komt voor hem op: ‘Er is geen enkele reden om hem de schuld te geven. Omdat zij steeds met zes spelers verdedigden had hij de hele tijd twee man in zijn rug, of hij nu door het centrum of via de flanken probeerde aan te vallen.’ De trainer verdedigt zijn spelers: ‘Ze hoeven helemaal geen sorry te zeggen na de wedstrijd die ze gespeeld hebben. Ik ben heel trots op ze.’ Zijn boodschap aan alle spelers is duidelijk: hij vindt het erg dat hij hen niet naar Madrid heeft geloodst en belooft het een jaar later nog eens te proberen; op dit moment verklaart hij, ‘zullen we herstellen en opnieuw ten strijde trekken’. En zo is het: op 16 mei schreeuwt de hele provinciehoofdstad: ‘Alirón, alirón, el Barga campeón P Tij dens de ceremonie van deze nieuwe titel pakt Lionel de microfoon en roept: ‘Voorwaarts, Argentinië, la concha de su madre!’ De aanhang van de blaugranas applaudisseert met veel plezier om deze woorden. Iedereen wil dat hij het goed zal doen in la albiceleste. Zoals heel Argentinië dat wil.
Aan het eind van de wedstrij d, die door een kopbal van Gabriel Heinze gewonnen is, rent Maradona op Messi af, houdt hem in zijn armen en drukt hem tegen zijn borst, tegen zijn pak met stropdas - die in een QuentinTarantino-film zouden passen -, en kust hem woest. Pluisje is de enige bondscoach in de geschiedenis van het wereldkampioenschap die zijn spelers na afloop van de wedstrijden en na elke wissel kust, maar de twee kussen die hij Messi geeft zijn een ode, een erkenning aan de jongen die alles gegeven heeft voor het team. ‘Messi was vandaag in de buurt van de bal. En met de bal vermaakt hij zich en wanneer hij zich vermaakt, vermaken wij ons allemaal,’ zal Diego later zeggen, terwijl hij een appel eet tijdens de persconferentie. Pluisje is niet de enige die de voorstelling van de Vlo lof toewuift. De Argentijnse en de Spaanse media zijn unaniem: Lionel heeft op een ander niveau gespeeld, boven iedereen van zijn eigen Argentinië uit. Hij heeft het team een bevrijdende overwinning geschonken, die eigenlijk ruimer had moeten zijn. De nieuwe rol als libero achter de spitsen, die Maradona het jongetje uit Rosario toegekend heeft, bevalt en zorgt dat hij dicht bij zijn ideale positie speelt. Geen van de verslaggevers vergeet de defensieve problemen, halverwege het veld, noch de wissels van de bondscoach, die het team aan het eind van de wedstrijd onder druk zetten, maar het is allemaal van minder belang dankzij de overwinning en dankzij Messi. Argentinië wordt een dag later tevreden wakker. En op 13 juni betreden Lionel en Gonzalo Higuarn de perszaal van het Argentijnse hoofdkwartier en Pretoria - Leo’s haar is nog nat en hij is de rust zelve. ‘Het was een mooie wedstrij d. Ik had veel ruimte om te bewegen en ik was goed omringd door mijn ploeggenoten. Zo heb ik meer balcontact. Ik speel een beetje centraler dan ik gewend ben, maar dat is fijn want ik heb toch de mogelijkheid omhet doel te bereiken.’ De journalisten vragen hem of de mogelijkheid bestaat dat het Argentijns team te afhankelijk van hem wordt, en hij antwoordt als volgt: ‘Dit team is helemaal niet afhankelijk van mij. Het is eerder andersom: ik ben afhankelijk van de middenvelders die me de bal moeten aanspelen.’ Zoals gewoonlijk geen enkele sterren-attitude. ‘Ik ben een deel van de groep,’ zegt hij en het is duidelijk dat Lionel zich goed voelt in de groep, dat hij gelukkig is. ‘Ik voel met hier net zo goed als in Barcelona,’ bevestigt hij en hij voegt eraan toe: ‘Ik wist gewoon dat we zonder de druk van de kwalificaties beter zouden spelen. Tegen Nigeria had ik het erg naar mijn zin.’ De situatie is echt veranderd en het verleden laten we rusten, verklaart hij aan iyc Sports: ‘In het nationale elftal was ik mezelf niet, ik was er niet de speler die ik bij Barcelona ben, en dat merkte ik. Maar ik heb altijd de steun van Diego gehad en we hebben met het vertrouwen van mijn ploeggenoten veranderingen door kunnen voeren. Ik heb alles van de kwalificaties achter me gelaten en ik wist dat ik met nul aan het wereldkampioenschap kon beginnen. Daar moest ik gewoon van profiteren. Hier zal ik tonen wie ik ben; ik moet gewoon deze weg blijven volgen. Ik zou het geweldig vinden als ze in mijn geboorteland net zo van me houden als ze bij Barcelona doen. Daar moet ik me nog voor bewijzen, al dank ik God voor de goede start.’ Die is zo goed dat hij nadat alle teams gespeeld hebben de meest waardevolle speler lijkt te zijn. Niemand had een betere speelbeurt dan de Vlo. En zijn show houdt hier nog niet op. Tegen Zuid-Korea is hij spelverdeler, libero en spits. Maradona positioneert hem net vóór Mascherano, de ausputzer op het middenveld, en achter de voorhoede: Maxi, Tévez, Higuarn en Di Maria. De Vlo organiseert zijn team, zorgt dat de bal voorgegeven wordt, hij neemt de vrije trappen en de hoekschoppen en geeft snoepjes aan de spitsen. Aan elk van de vier doelpunten heeft hij zijn bijdrage geleverd. Hij schiet de vrije trap die Park Chu Young in eigen doel tikt; hij geeft voor zodat Gonzalo Higuain zijn eerste kan maken; hij slalomt tussen de Koreaanse verdedigers door, schiet - een schot dat door Jung gestopt wordt -, probeert het nog eens maar raakt de paal, en Gonzalo kan zijn tweede maken. En om af te sluiten plaatst hij een hoge bal op Kun die Gonzalo in staat stelt een hattrick te maken - zodat hij boven aan de topscorerslijst van het toernooi komt te staan. Argentinië wordt van het team dat vooraf tot lachertje was uitgeroepen opeens een overtuigende titelkandidaat. Messi, zo schrijft El Pais, ‘is nu ook Xavi’. Hij mist nog een doelpunt, maar iedereen is ervan overtuigd dat dat, of beter gezegd dat die wel zullen komen. Degene die dat het hardst roept is Maradona. Hij hoopt dat Leo op 22 juni in Polokwane, als ze tegen Griekenland spelen, eenzelfde doelpunt maakt als hij tijdens het wereldkampioenschap 1994 in de Verenigde Staten tegen de Grieken had gemaakt - zijn laatste wedstrijd voor het Argentijns elftal voordat hij wegens doping van het toernooi werd gestuurd. Diego, die de kwalificatie voor de achtste finales binnen handbereik heeft, stuurt een elftal vol reservespelers het veld in, maar Leo mag toch spelen, want ‘een speler van zijn statuur buiten het veld laten,’ zegt de bondscoach, ‘zou een zonde zijn. Een zonde als we hem niet aan het team, aan het volk, aan onszelf schenken.’ Pluisj e heeft een grote verrassing voor zijn nummer 10 in petto, die hij hem een dag eerder had verklapt. Messi is ontroerd. Het wordt de eerste keer dat hij de aanvoerdersband zal dragen. In het Peter Mokaba-stadion van Polokwane, in een harde en door de kou geteisterde wedstrijd, wint Argentinië met 2-0, schakelt zo Griekenland uit en plaatst zich met drie overwinningen voor de achtste finales. De aanvoerder lijdt onder de directe dekking van Papas-tathopoulos. De nummer 19 blijft van de eerste tot de negentigste minuut aan zijn rug plakken. En wanneer Lionel een overstapje maakt, staan er meteen drie andere withemden die hem tegenhouden. Maradona lijdt op de bank als hij ziet hoe zijn pupil wordt aangepakt, als hij ziet hoe hij op die manier uitgeschakeld wordt. Pas na het doelpunt van Demichelis, wanneer Lionel even ontsnapt aan zijn tegenstander, vindt hij de ruimte en toont zijn sterkste kracht. Hij omspeelt twee verdedigers en schiet met links op de paal. En in de 88e minuut versnelt hij over rechts, kaatst met Di Maria en schiet richting de verre hoek. Tzorvas stopt, maar Martin Palermo, de oude vos, maakt daar handig gebruik van en gooit, tot blijdschap van Maradona, de wedstrijd in het slot.
Achtste finales. Argentinië-Mexico, 27 juni, Soccer City, Johannesburg. Messi verliest zijn weddenschap van Maradona. Hij scoort niet. ‘Dan moet ik er maar twee tegen Duitsland maken,’ grapt de nummer 10 van het Argentijns elftal aan het eind van de wedstrijd. Argentinië wint met 3-1 van de mannen van Javier Aguirre - zakelijk en op ervaring, nadat Tévez de score vanuit buitenspel heeft geopend. ‘Ik dacht dat ze het af zouden keuren omdat ze naar het scherm boven ons keken. Gelukkig niet en kenden ze het doelpunt toe,’ merkt de Rosarino op, die de hoge pass gaf die Tévez in het doel kopte. Het is geen makkelijke wedstrijd voor Lionel. Je ziet dat hij het moeilijk heeft. Hij is genoodzaakt steeds terug naar de middencir-kel af te zakken om het spel op gang te houden. La albiceleste lijkt op het middenveld niet goed te functioneren en de Vlo moet alles alleen oplossen, waardoor hij te veel meters loopt op de plek van het veld waar ze het zwakst zijn. De discussie over de positie van de nummer 10, de middenvelders en het tactische concept van Maradona laait weer op. ‘Het Argentijns elftal staat al in de kwartfinale van het wereldkampioenschap, maar zijn beste speler heeft moeite te schitteren zoals hij dat in de eerste wedstrijd deed. Speelt hij waar hij het meeste gevaar op kan leveren? Heeft hij een geschikt elftal om zich heen?’ vraagt Clarin zich af, dat roept om een paar wissels op het middenveld om Messi te ontlasten. Omdat hij te ver van het doel af geen actie in kan zetten, en omdat j e de beste speler ter wereld voorin niet mag missen.
Debuut in het eerste elftal: 16 november 2003 in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Porto Debuut in La Liga: 16 oktober 2004 tegen RCD Espanyol Eerste doelpunt: 1 mei 2005 tegen Albacete
GESPEELDE TOERNOOIEN: Wereldkampioenschap onder 20 2005 Wereldkampioenschap 2006 Wereldkampioenschap 2010 Copa América 2007 Olympische Spelen van Peking 2008
palmares (tot januari 2011):
2009: fifa World Player
2008-2009: LFP Beste Speler van La Liga
2008-2009: LFP Beste Aanvaller van La Liga
2005: Gouden Bal wk onder 20
2005: Gouden Schoen wk onder 20
2005-2006,2006-2007: FIFA pro Beste Jonge Speler ter wereld
← Prev
Back
Next →
← Prev
Back
Next →